Up Close van Michel van der Aa (1970) een celloconcert noemen, is formeel juist, maar dan doe je de rol van het orkest, de elektronica en de film ernstig tekort. Zoals in veel zijn werken, wordt de muziek van orkest en solist niet alleen verrijkt door elektronische klanken, die variëren van harde clicks tot het schuiven van handen, maar bovenal door filmbeelden. Van der Aa schreef Up Close voor de Argentijnse celliste Sol Gabetta, en geeft haar niet alleen een aanvankelijk opvallend melancholische solopartij, maar ook een acteerrol, die op het projectiescherm verdiept, aangevuld en gedubbeld wordt door actrice Vakil Eelman. Zien en horen is geloven: Van der Aa belichaamt de toekomst van de klassieke muziek.