Het laatste album van Bugge Wesseltoft (IM, 2007) was een verzameling van verstilde pianominiaturen. Op het nieuwe album Songs zet Wesseltoft deze lijn door. De invalshoek is echter anders, want voor Songs koos Bugge een verzameling jazznummers die hij van een eigen interpretatie voorzag. Het album zal worden uitgebracht in een speciale 24bit/96Khz geluidskwaliteit. Wesseltoft heeft deze nummers nooit live gespeeld, simpelweg omdat hij de competitie met grootheden als Bill Evans, Keith Jarrett en bijvoorbeeld Ray Charles niet aandurfde. Het is en blijft een bescheiden man. Toch is die bescheidenheid niet altijd even terecht, want Wesseltoft weet wel degelijk prachtige interpretaties uit zijn piano te toveren. Opener Darn That Dream (Jimmy Van Heusen, 1939) zet de toon voor een ingetogen plaat: latenight listening, whiskey and cigars! Bugge’s spel heeft zoveel ruimte en rust, dat het klassiekers als How High The Moon (Morgan Lewis, 1940) en Coltrane’s Giant Steps vleugels geeft. Relaxte klasse!
