Atlas Sound, Lotus Plaza, Deerhunter. Bradford Cox heeft de laatste jaren niet stilgezeten. Zijn staat van dienst als soloartiest is aanzienlijk, al hebben de fans van Deerhunter waarschijnlijk reikhalzend uitgekeken naar Monomania, alweer het zesde album van de Amerikaanse rockers. De cover van het album is typerend voor Deerhunter. In dit geval grimmig en donker, wederom passend bij de plaat zelf. Neonlicht, een grauw gebouw in een achterbuurt, gevaarlijk, levendig. Na een eerste luisterervaring ervaar ik ruigheid, snerpende gitaren, stampende drums, garagerock en de vuige stem van Cox. Of, zoals de zanger het zelf omschrijft, ‘nocturnal garage’. Een metgezel tijdens de nachtelijke uurtjes. Afwisselend rauw en dromerig scheert Monomania voorbij, verslavender na elke luisterbeurt. Iets minder sonisch-psychedelisch dan eerdere hoofstukken, derhalve Lo-Fi, op zichzelf staand en zelfs speels. Titelsong Monomania herbergt overigens pakkend het geluid op deze geweldige plaat. Met flink wat ruis op de lijn dendert de garagerock voorbij, af en toe herkenbaar, steevast eigenzinnig en zelfbewust, en eindigend in een kakafonie van lawaai. Verandering van spijs doet eten? In dit geval zeker!