It’s not as if I’ll be alone - I’ve got the latest touchscreen telephone, zingt Roald van Oosten in Acceleration. Ten tijde van het laatste album van zijn voormalige band Caesar waren die er niet; we spraken nog van een GSM. Dat is dan ook alweer langer dan tien jaar geleden. Het kan verkeren, maar wat is het fijn om luisterend naar Oh Dark Hundred te constateren dat Van Oosten het nog niet verleerd is om aanstekelijke popsongs te schrijven. Op de eerste plaat onder zijn eigen naam ('dan kan ik live ook eindelijk weer werk van Caesar en Ghosttrucker spelen') weet hij een mooie balans te vinden tussen speelse gitaarpop, de meer melancholische en elektronische inslag van Ghosttrucker en zijn composities voor theater. Wat opvalt: dat zalig hese en zachtaardige timbre van Van Oosten is natuurlijk uit duizenden herkenbaar, maar ook zijn liedjes doen onmiddellijk vertrouwd aan. Full Of Dreams, Nothing Political en Pilots Of Luna klinken tegelijkertijd zowel actueel als nostalgisch door hun tekstuele knipoogjes naar retro-science fiction. Als we Van Oosten op zijn woord mogen geloven zijn de twaalf liedjes eigenlijk de laatste schifting van zijn afgelopen drie platen. Dat stemt toch op zijn minst nieuwsgierig naar de twee die nu nog op de plank liggen.
