Als Neerlands leukste indierockband met een nieuwe plaat komt is dat uiteraard een buitengewoon heuglijk feit. Maar we zijn helemaal apetrots dat die ook nog eens wordt uitgebracht op Concerto Records in samenwerking met PIAS. Dat Damaged Good dan gewoon weer een toffe vintage Bettie-plaat is, maakt het feest helemaal af. Lekker stevig, met spetterend gitaarwerk van Peter Visser. Heerlijk melodieus ook, door die prachtige zanglijnen van Carol van Dyk. Ze openen onstuimig met B-Cuz en nemen dan even wat gas terug met het mooie, korte Brickwall. Brother In Loins en de titelsong klinken krachtig maar ook lekker poppy, als een opgevoerde versie van Blondie. Een plaat van Bettie Serveert is natuurlijk niet compleet zonder ruige, uitgesponnen gitaarexercitie; die volgt op Digital Sin (Nr 7). Mouth Of Age is dan weer zo’n mooi verstild miniatuurtje, maar de grootste verrassingen komen op het eind. Eerst mag good old Peter te Bos een fijne gastbijdrage komen leveren op het onweerstaanbare Love Sick (dat wordt springen straks). Vervolgens ontpopt Carol van Dyk zich op Never Be Over met hulp van Prof Nomad als een ouderwetse crooner, met violen en al, in een ontwapenende ballad. De Betties zijn er weer, joepie!