Recensie
Deluxe boxset met 2 CD's , het concert op Blu-Ray, een bonus Blu-Ray (208 minuten totaal), hardcover boek, poster en postcards
De Pink Floyd-liefhebber wordt dit jaar buitengewoon verwend. Niet alleen kwam Roger Waters na jaren weer eens met een puike soloplaat, David Gilmour vergast ons nu op een waar extravaganza: de dubbel-dvd van zijn optreden in 2016 in Pompeii. Wat deze gebeurtenis extra speciaal maakt, is dat dit 45 jaar komt na de befaamde concertfilm Pink Floyd Live At Pompeii geregisseerd door Adrian Maben, waarin Pink Floyd zes nummers in het amfitheater van Pompeii speelt zonder publiek. Deze keer is er wel publiek bij en speelt Gilmour gelukkig heel wat meer dan zes nummers. Centraal staat de laatste plaat Rattle That Lock waarvan vijf nummers worden gespeeld, aangevuld met een aantal tracks van de vorige plaat On An Island en uiteraard de klassiekers als One Of These Days, Wish You Were Here, Shine On You Crazy Diamond, Run Like Hell en Breath. Opvallend is dat er ook flink aandacht wordt besteedt aan Pink Floyds tweede plaat zonder Roger Waters, The Division Bell, met de songs What Do You Want From Me, High Hopes, en Coming Back To Life. De oude meester begint vocaal nogal roestig in Rattle That Lock maar zijn gitaarspel is gelijk al van een hoog niveau. Die typisch lyrisch aangehouden noten vliegen je om de oren maar er wordt ook flink gerockt, en de pedalsteel wordt veelvuldig van stal gehaald. Ondersteund door een prima band, met daarin onder meer oudgediende en schoonzoon bassist Guy Pratt, de van de Allman Brothers Band en Rolling Stones bekende pianist Chuck Leavell, en Roger Waters-gitarist (!) Chester Kamen, en begeleid door een waarlijk magnifieke lichtshow die het amfitheater regelmatig in vuur en vlam zet, zorgt Gilmour voor twee uur puur muzikaal genot.
De Pink Floyd-liefhebber wordt dit jaar buitengewoon verwend. Niet alleen kwam Roger Waters na jaren weer eens met een puike soloplaat, David Gilmour vergast ons nu op een waar extravaganza: de dubbel-dvd van zijn optreden in 2016 in Pompeii. Wat deze gebeurtenis extra speciaal maakt, is dat dit 45 jaar komt na de befaamde concertfilm Pink Floyd Live At Pompeii geregisseerd door Adrian Maben, waarin Pink Floyd zes nummers in het amfitheater van Pompeii speelt zonder publiek. Deze keer is er wel publiek bij en speelt Gilmour gelukkig heel wat meer dan zes nummers. Centraal staat de laatste plaat Rattle That Lock waarvan vijf nummers worden gespeeld, aangevuld met een aantal tracks van de vorige plaat On An Island en uiteraard de klassiekers als One Of These Days, Wish You Were Here, Shine On You Crazy Diamond, Run Like Hell en Breath. Opvallend is dat er ook flink aandacht wordt besteedt aan Pink Floyds tweede plaat zonder Roger Waters, The Division Bell, met de songs What Do You Want From Me, High Hopes, en Coming Back To Life. De oude meester begint vocaal nogal roestig in Rattle That Lock maar zijn gitaarspel is gelijk al van een hoog niveau. Die typisch lyrisch aangehouden noten vliegen je om de oren maar er wordt ook flink gerockt, en de pedalsteel wordt veelvuldig van stal gehaald. Ondersteund door een prima band, met daarin onder meer oudgediende en schoonzoon bassist Guy Pratt, de van de Allman Brothers Band en Rolling Stones bekende pianist Chuck Leavell, en Roger Waters-gitarist (!) Chester Kamen, en begeleid door een waarlijk magnifieke lichtshow die het amfitheater regelmatig in vuur en vlam zet, zorgt Gilmour voor twee uur puur muzikaal genot.
