BLACK KEYS

Op hun vorige album openden The Back Keys hun deuren al voor een aantal gastmuzikanten die hun blues rock van de platen daarvoor verrijkten met soms opmerkelijke invloeden van buiten af. Op No Rain, No Flowers komen die injecties van hun fameuze DJ sets, waar ze de meest obscure singles uit hun collectie draaien. Een eclectische collectie zo te horen, want dit album is niet voor één gat te vangen. Wat dat betreft heeft is dit album nog het meest te vergelijken met Turn Blue, hun album uit 2014. Baby Girl begint met een New Orleans achtig piano partij, ongetwijfeld opgepikt bij Dr. John, om vervolgens uit te monden in een heerlijke dance/funk track, hoewel natuurlijk altijd gitaar gedomineerd. Down To Nothing neigt weer meer naar de soft soul van begin jaren zeventig, inclusief fantastische solo met behulp van het wah wah pedaal. De gitaareffecten gaan nog even door in On Repeat, een advies wat voor het hele album opgevolgd kan worden. Hoewel Auerbach’s gitaar altijd het hoofdingrediënt blijft, is de relatief grote rol voor de piano wel opmerkelijk. Het lijkt er op dat The Black Keys na hun lange hiatus van eind jaren ’10 zich eerst weer de basis hebben eigen gemaakt met een aantal uitstekende bluesrock albums, om vervolgens eerst met Ohio Players en nu met No Rain, No Flowers hun vleugels weer uit te slaan. En daarin kennen ze eigenlijk geen gelijke, getuige dit album, absoluut één van hun beste. (Jurgen Vreugdenhil)