LACRIMOSA

Die Zwitsers zijn zo betrouwbaar als de uurwerken die ze maken en dus weet je precies wat je krijgt wanneer Lacrimosa met een nieuw album komt. Sinds 1991 is er namelijk niet zo gek veel veranderd: de hoezen zijn altijd in zwart-wit getekend, er staat altijd een in min of meerdere mate ontklede vrouw op, de muziek is immer een mix van gotische metal met een vleugje rustige Rammstein, en alles draait om de stem en uitstraling van bandleider Tilo Wolff, met als tweede stem zangeres/toetseniste Anne Nurmi. Op Sehnsucht is dit niet naders en worden de meeste songs volgens het vaste recept uitstekend uitgevoerd. Als extraatje komt in Die Sehnsucht In Mir een lekker Pink Floyd The Wall themaatje voorbij (u herkent ‘m wanneer u ‘m hoort) maar de plaat verliest wat vaart in het te lange en te operette-achtige Die Taube. Lacrimosa is duidelijk sterker in de korte songs waarin snel een stevige dreun uitgedeeld kan worden, zoals in Feuer, maar dat wist de echte fan natuurlijk al.