Na drie jaar verschijnt nu dan toch eindelijk een nieuw studioalbum van Linkin Park. Door het lange wachten zou je bijna vergeten dat de Amerikaanse numetalformatie in dit millennium in een hoog tempo is uitgegroeid tot één van de grootste bands ter wereld. A Thousand Suns is dan ook een zeer majeure release. Voor een definitief oordeel verscheen het recensie-exemplaar te laat. Maar wel is direct al bij de eerste beluistering duidelijk dat Mike Shinoda en zijn companen van consolideren niets willen weten maar juist volop voor het risico kiezen. Een plaat als deze had niemand verwacht, zeker niet met Rick Rubin in de rol van producer. Dat is toch geen geluidsarchitect die voortdurend nieuwe wegen in slaat. Dat is ook geen producer die erom bekend staat dat hij elektronica zozeer het geluid van een rockband laat bepalen als Op A Thousand Suns het geval is. A Thousand Suns is een conceptalbum, waar de pretenties aan alle kanten vanaf spatten. Linkin Park steekt zijn nek dus ver uit en alleen dat al is een groot compliment waard. Ondanks de transformatie blijft Linkin Park zeer herkenbaar. Dat was al te horen aan de behoorlijk spectacularie single The Catalyst: opzwepend, prima zang, krachtige melodie. De verwachting lijkt gerechtvaardigd dat na de eerste verwerking menigeen zal inzien dat een meesterwerk is geboren.
