Het lijkt soms of je naar niet eerder ontdekte outtakes van Syd Barrett zit te luisteren, maar nee we hebben het hier over de ster van het laatste London Calling festival. Geen Engelsman trouwens, maar een Amerikaan. Ty Segall uit San Francisco zet een ouderwetse garagesound neer en zingt Brits, als Barrett of Lennon. En hij brengt suikerzoete, pakkende melodieën. Segall is hyperactief, zoals Beck in zijn goede tijd en hij heeft ook wel iets van diens ironische en compromisloze stijl. Vermoedelijk loopt het interessante Goodbye Bread bij uitkomst alweer achter op de ontwikkeling van de maker, maar een talentje is dit wel zeg, nondeju.
