HUNCHES

Praten over deze nieuwe Hunches is hetzelfde als zeiken over een mals biefstukje. Geinig maar de maaltijd wordt er niet beter van. Je moet hier gewoon je tanden inzetten en het sap er uit laten druipen. Want wat een spetterende plaat vol schurende rock 'n' roll is dit! Of misschien is het beter die term te vergeten, als daarbij de modieuze neefjes en nichtjes van de White Stripes voor je ogen verschijnen. The Hunches doen alleen een klein beetje denken aan Nick Caves Birthday Party, de Gun Club en de Stooges, vooral om de maniakale wijze waarop ze hun songs te lijf gaan. Vrijwel onbegrijpelijk en onverstaanbaar zijn de boodschappen, al bevatten ze wel verklaringen, iets waar de Ramones ook zo goed in waren. I'm A Intellectual bijvoorbeeld, dat eigenlijk vooral bewijs levert voor het tegendeel. In nummers als Where Am I en When I Became You gromt en krijst frontman Hart Gledhill zich vermoedelijk een weg naar zelfinzicht. Ontologische twijfel, weten intellectuelen. Nee, essenti