Normaal gesproken mag ik van de redactie alleen maar symfonische en progressieve rock recenseren. Deze stijlstromingen hebben van het musiceren een hoog verheven kunstuiting gemaakt. Mooie arrangementen, sfeervol, goede stemmen en wat al niet meer. Maar ik zal mij nu bij hoge uitzondering wagen aan Petra Pan Spleetrok. Wat een lompe, harde en botte rock is dit! Weinig subtiel en nog minder origineel. Alles wat je hoort klinkt bekend in de ogen (Mot
