POLICA

Een bepaalde duisternis is altijd synoniem geweest met Poliça; hun muziek is doordrenkt met broeierige sfeer en ze zijn al lang specialisten in het soundtracken van lange, introspectieve, duistere nachten van de ziel. Misschien is dat ook de reden dat dit eerste album sinds 2020, en het vijfde ‘echte’ album in totaal, als een verrassing komt – na een turbulente paar jaar voor het art-popgezelschap zou je misschien verwachten dat ze zich sonisch in een sombere modus zouden bevinden.

Dreams Go is zeker een album dat een zware emotionele lading draagt, vooral omdat het de laatste opnames bevat van bassist en oprichter Chris Bierden, die sinds kort niet meer kan spelen door glioblastoma. Toch is dit album het geluid van een band die die emotionele last met grote elegantie en misschien zelfs optimisme draagt. Er is een nieuwe lichtheid in hun geluid, geworteld in het naar voren brengen van Channy Leaneagh’s zang in plaats van deze te verdrinken onder lagen synths. Het effect is dromerig en mooi, zoals te horen op het fraaie, minimalistische Revival of het prachtige wiegeliedje She Knows Me, dat zo uitgekleed is dat het bijna doorschijnend lijkt.

Zelfs wanneer ze vertrouwd Poliça-terrein betreden, met dikke elektronica en geprogrammeerde drums, is er sprake van heruitvinding – zie bijvoorbeeld de ambient-uitstapjes van Wasted Me of het luchtige tempo waarin Wound Up zich ontvouwt. Het titelnummer sluit het album af op een dansbare noot, waarbij de dood van dromen met vastberadenheid en tegenstand wordt onder ogen gezien – en daarbij een nieuw hoofdstuk voor de band opent.