SPRINGSTEEN, BRUCE

Dertig jaar oud inmiddels, maar nog altijd klinkt de doorbraakplaat van Bruce Springsteen energiek en tijdloos. Tijdloos klonk Born To Run in 1975 ook al, doordat Springsteen the wall of sound van Phil Spector wilde combineren met de teksten van Bob Dylan en de energie van Presley en de Stones, dit alles overgoten met een flinke dosis grote stadsromantiek en een groot maar onbestemd verlangen te ontsnappen aan iets, aan alles. Een plaat ook die er bijna niet gekomen was, omdat Columbia na twee geflopte albums niet meer geloofde in Springsteen, en al haar geld wilde zetten op Billy Joel. Maanden schaafde Springsteen ondertussen aan het titelnummer, maar pas nadat journalist Jon Landau zich met de productie ging bemoeien en drummer Ernest Carter en toetsenist David Sancious vervangen waren door respectievelijk Max Weinberg en Danny Federuci kwam er lijn in de sessies. Zelfs de platenmaatschappij ging er weer in geloven en lanceerde een enorme reclamecampagne. Met resultaat: negen miljoen exemplaren gingen over de toonbank. Reden genoeg dus voor een luxe rerelease, verdeeld over drie schijven. Op de eerste schijf het keurig geremasterde album, helaas zonder outtakes, maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door een dvd met het legendarische ruim twee uur durende optreden in het Londense Hammersmith Odeon, met naast nummers van Born To Run ook live-favorieten als Rosalita en It