BON IVER

Natuurlijk is het mooier om nieuwe muziek op je vakantie te luisteren, maar wie dit jaar veroordeeld is tot de druilerige Nederlandse zomer heeft met de nieuwe Bon Iver de

perfecte plaat om even helemaal weg te dromen. De creatieve hoogtes die Justin Vernon op zijn tweede album bereikt (inderdaad, zijn tweede pas!), zijn ongekend en

verdienen niets minder dan de volledige aandacht van de luisteraar. Wie de plaat een eerste keer opzet zal al merken dat dat geen enkele moeite kost. De gitaren dwarrelen

dromerig maar vastberaden, sfeervol ondersteund door elektronica en met Vernons heldere en hoge stem als oogverblinde glans. Qua songwriting hebben we het niet meer

over gitaargeoriënteerde folk van zijn debuut van For Emma, Forever Ago maar over composities van een ongekend niveau. Misschien dat het de megalomane invloed van

Kanye West is geweest (aan wiens laatste album Vernon meewerkte), die hem deze originele blik op zijn eigen muziek heeft gegeven. Neem een nummers als Holocene,

dat zich prima leent voor een kale begeleiding op slechts gitaar. Bon Iver haalt er echter een subtiele dubbele gitaarpartij bij, een knisperend ritme, warme synths en een bas

die je recht in je maag voelt. Dat klinkt als een overdaad maar het valt bij Bon Iver allemaal smaakvol op zijn plek. Ieder nummer op dit album zou eigenlijk een recensie op

zich verdienen, maar het mooiste is toch om zelf om op ontdekkingstocht te gaan in deze droomwereld van Bon Iver. Goede reis!