Pell is al jaren een vaste waarde in de hoek van de klassieke hardrock. Hij brengt dan ook in een gestaag tempo platen uit die, hoewel misschien niet vernieuwend, alleszins goed voor elkaar zijn. Johnny Gioeli heeft allang bewezen een prima zanger te zijn en aan de gitaarkwaliteiten van Pell hoeft niemand te twijfelen. Door beider kwaliteit te koppelen aan prima nummers in het Purple/Dio-idioom krijgt de plaat een heerlijk classic feel. Door puntiger melodieuze nummers met als voorbeeld Wildest Dreams en het instrumentale Truth And Lies af te wisselen met lange(re) slepende tracks zoals The Crusaders Of Doom en het afsluitende Tower Of Babyon is de plaat ook nog eens lekker gevarieerd. Knights Call draait dan ook heerlijk weg. Liefhebbers van Pell weten al jaren dat de band geen slechte platen uitbrengt, anderen die een goede rockband willen horen, zouden gewoon maar eens bijzonder veel plezier kunnen beleven aan deze plaat.