Op wisselende kritieken heeft het eigengereide Interpol altijd kunnen rekenen. Ergens logisch. De lat werd met Turn On The Bright Lights (2002) en met name opvolger Antics (2004) belachelijk hoog gelegd. Een diepe buiging voor Slow Hands en Evil. Met achtereenvolgens Our Love To Admire, een naamloze plaat, El Pintor en Marauder bleek de band van leidsman Paul Banks pieken en dalen te kennen. Op het podium overigens niet. De band teert al vanaf het begin op een behoorlijk perfect live-universum. Fine Mess lijkt een tussendoortje. De EP bevat namelijk slechts vijf nummers. Deze werden allen opgenomen in dezelfde sessie als het retestrakke Marauder en dat is, met wederom Dave Fridmann aan de knoppen, hoorbaar. De gruizige sound, de ietwat gekwelde stem van Banks. En gitaren, heel veel gitaren. Luister naar de titeltrack en je weet direct met wie je te maken hebt. Interpol zorgt wederom voor een grote spanningsboog die, zoals zo vaak, verdomd verleidelijk werkt.
