CRAY, ROBERT

That’s What I Hear, het nieuwe album van Robert Cray, klinkt verrassend. In ieder geval anders. Zo heeft Cray wat klankkleur betreft besloten eens uit een ander vaatje te tappen. Zijn fluweelzachte gitaartoon, met een zacht glimmend randje er omheen - Fender Stratocaster pur sang, dus- is grotendeels ingeruild voor een ander geluid. Het klinkt alsof hij zijn gitaar over een Leslie rotary- speaker speelt, misschien wel in combinatie met een traag afgestelde vibrato. Ook zijn zang is anders op That’s What I Hear. Forser, harder: meer rock, gospel en soul. Gecombineerd met het feit dat er een paar uptempo nummers op staan, levert het een heel anders klinkend Cray-album op. Voor Cray was That’s What I Hear een ‘trip down Memory Lane ‘, want er staan –naast vier eigen nummers- covers op van nummers van zijn muzikale helden van vroeger. Cray: “I Wanted to pay gratitude to my soul, r&b, gospel & blues heroes.” Dus er staan nummers op van Bobby Blue Bland, Curtis Mayfield en The Sensational Nightingales.