Het is altijd weer een verademing om te luisteren naar een band die zich van muzikale genres – of liever gezegd, de grenzen tussen muzikale genres – niets aantrekt. Vanwege de samenstelling (Chris Illingworth op piano, Nick Blacka op contrabas en Rob Turner op drums) worden ze normaal gesproken onder jazz geschaard, maar ze halen net zo goed invloeden uit rock, ambient, minimal music, klassiek, triphop en electronica. Van een conventioneel piano-trio is dus geen sprake, integendeel. GoGo Penguin trakteert de luisteraar liever op een ervaring die net zo opwindend – de dwarse drumritmes – als hypnotiserend – de langzaam verschuivende pianolijnen – is. De vergelijkingen met E.S.T., Massive Attack, Philip Glass en Brian Eno zijn daarom begrijpelijk, maar doen ook niet helemaal recht aan het originele geluid van dit gezelschap uit Manchester. Dit titelloze album is inmiddels hun vijfde, en het zou zomaar hun mooiste kunnen zijn.
