SHERINIAN, DEREK

Het wordt zo langzamerhand wat verwarrend. Nadat Derek Sherinian Dream Theater had verlaten bracht hij zijn solodebuut uit onder zijn eigen naam, met de titel Planet X. Overigens een grandioze cd. Vervolgens werd Planet X omgedoopt tot naam van zijn band en verscheen Universe. Het derde album komt nu weer onder zijn eigen naam, met weer een nieuwe batterij gastmuzikanten. Verreweg de bekendste daarvan is Steve Lukather, die op enkele nummers zijn opwachting maakt. Inertia is echter vooral de coproductie tussen Derek Sherinian en sessiedrummer Simon Phillips (The Who, Jeff Beck, Mick Jagger en Judas Priest), samen verantwoordelijk voor een groot deel van de composities en de mix. Ook twee redelijk obscure covers (Frankenstein van Edgar Winter en Goodbye Porkpie Hat van Jeff Beck) sieren deze cd. Deze blijken echter absoluut niet nodig om van Inertia een zeer geslaagde cd te maken, die het niveau van het debuut benadert. De instrumentale rock beweegt zich soepeltjes tussen zeer heavy rock, jazz rock en blues, zonder dat het klinkt als een willekeurig samenraapsel. Nummers als Evel Knievel, Inertia en het heftige What A Shame vormen hoogtepunten. In Rhapsody Intro verwijzen de melodielijnen naar Atlantis van het debuut Planet X, op een gelijksoortige manier als Metropolis Part 1 verwerkt was in Scenes From A Memory. Wellicht een subtiele verwijzing naar zijn Dream Theater-verleden, dat hij met Inertia definitief achter zich lijkt te hebben gelaten.