MIGALA

`Brandend zand'; Anneke Gronloh schijnt er drie wereldoorlogen geleden een prachtig lied over te hebben gemaakt. Maar goed, dat was toen. Nu is er namelijk Migala. Uit Madrid. En wie Arde, hun derde album, opzet, krijgt direct datzelfde gevoel: `brandend zand'. Zo broeierig als dit schijfje hoor je ze namelijk maar zelden. Een band als Calexico zou er spontaan jaloers op worden. Om van de Tindersticks nog maar te zwijgen. Want het is vooral die band waaraan Migala's muziek bij vlagen doet denken. Een Tindersticks op zijn meest sfeervolle momenten, om precies te zijn. Liefhebbers van de stem van Stuart Staples kunnen Arde in ieder geval blind kopen: het timbre van Migala's zanger is namelijk minstens zo mooi en meeslepend als dat van de Tindersticks-voorman (of dat van Leonard Cohen). En of hij nu Spaans zingt of Engels: hij ontroert. En dat `ontroeren' is getuige Arde ook een van de grootste krachten van de band. Het zou kortom zonde zijn als een band als Migala onontdekt bleef. Want met Arde hebben ze absoluut een pareltje in handen. In zijn meest pure vorm.