CHURCH, ERIC

Evangeline Vs. The Machine van Eric Church, uitgegeven op CD, is een album dat zich positioneert binnen het genre contemporary country, maar met sterke invloeden uit rock, classic rock en zelfs elementen van progressieve muziek. Het album telt acht songs en biedt een opvallend vernieuwende luisterervaring vergeleken met Churchs eerdere werk. Waar zijn vorige album Heart & Soul nog een uitbundige drievoudige release was, kiest Church dit keer voor een meer geconcentreerde aanpak. Toch is het resultaat allesbehalve ingetogen: rijke arrangementen met orkestrale elementen, gospelkoren en opvallende blazers geven het een uitgesproken groots en experimenteel karakter.

Vanaf de openingstrack 'Hands of Time' wordt duidelijk dat Church zijn geluid opnieuw heeft uitgevonden. Het nummer valt op door een goed in het gehoor liggende melodie en een duidelijke link met klassieke rockreferenties en country-vibes. Hier zingt Church over het omgaan met de vergankelijkheid van tijd en verwijst hij naar iconen uit de muziek zoals Bob Seger en Lynyrd Skynyrd. De track loopt vloeiend over in 'Bleed On Paper', waarin de nadruk ligt op de kracht van het schrijven en de troost die muziek kan bieden. Het arrangement onderstreept de sfeer met inzet van strijkers en een gospelkoor – een aanpak die vaker op het album terugkomt.

'Darkest Hour' is een ander opvallend nummer op de plaat. Het nummer behandelt thema’s als verlies, onzekerheid en hoop, en laat Churchs vermogen horen om persoonlijke thema’s te verbinden aan universele emoties. De slottrack is een cover van Tom Waits’ 'Clap Hands', waarmee Church zijn eigen werk in perspectief plaatst en zijn waardering voor invloedrijke voorgangers laat blijken.

Thematisch raakt het album aan grote maatschappelijke onderwerpen zoals natuurrampen en geweld, maar altijd ingebed in een muzikale reis waarbij sfeer, sound en experimentatie het belangrijkst zijn. Evangeline Vs. The Machine nodigt uit tot luisteren van begin tot eind, als een samenhangende muzikale vertelling. De plaat is een demonstratie van artistieke onafhankelijkheid, een statement tegen de oppervlakkigheid van snelle hits en een ode aan het langspeler-album als kunstvorm.