TURNSTILE

Vergeet Brat-summer, het is een Turnstile-zomer. Zo verkondigde Charli xcx zelf op Coachella, waar ze dit op het scherm achter haar groot projecteerde. Ze zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. Twaalf jaar lang waren de mannen uit Baltimore lokale hardcorehelden, maar na het succes van GLOW ON (2022) oversteeg Turnstile deze grenzen. De toegevoegde elementen van droompop, funk, ambientpassages en melodische zang van Brendan Yates maakten Turnstile binnen no time een van de grootste hardcore punkbands in de wereld. Ook in Baltimore is de populariteit niet afgenomen (al zeggen sommige puristen te zijn afgehaakt nu Yates minder schreeuwt en de liedjes wat langer duren). Zelfs voordat GLOW ON-opvolger NEVER ENOUGH uit was speelde Turnstile namelijk Nyman Park Dell in hun thuisstad plat (zacht uitgedrukt). En dan gingen alle opbrengsten ook nog eens naar gezondheidszorg voor daklozen. Meer punk wordt het niet, toch? Ze volgen het succesverhaal op met een nieuwe plaat. Eentje met ‘mad flavors’, aldus bassist ‘Freaky’ Franz Lyons. Wat-ie bedoelt? Die funky new-wave track SEEIN STARS, misschien, of de droompop-elementen, die opvallende housemuziek-outro, de melodieën, de fluit en trompet, een poppunk-liedje als TIME IS HAPPENING, de melancholische teksten. Maar deze elementen functioneren uiteindelijk allemaal als afwisseling op het absolute hardcore riff-festijn dat NEVER ENOUGH is. Zware gitaartracks waarbij je alle vijf bandleden eigenlijk al over het podium ziet springen, en het publiek er vanaf ziet vliegen. Songs als SUNSHOWER en BIRDS, die voelen als een stomp in het gezicht. Uiteindelijk draait hardcore volgens Yates om één ding: dat je jezelf kan uiten zoals je wil. Als je dat maar met volle overgave doet, alle emoties eruit gooit, en onverschrokken inspanning levert om een cathartisch effect te bereiken. Dat is precies wat Turnstile doet. Waar ze nooit genoeg van krijgen, zelfs. (Daan van Eck)