LOHUES, DANIEL

OOR RECENSIE

’T Giet Zoas ’T Giet, zong Skik al op slag van de eeuwwisseling. En Zo Is ’T Gaon, luidt 26 jaar later het logische vervolg, ook al hangen er nog zeker twintig band-, blues- en soloplaten tussen. Want Daniël Lohues zit niet stil, zelfs niet achter de piano.

Thuis op de boerderij in Erica waait de oostenwind om het huis, vliegen de ganzen over en pronkt op een goede nacht zelfs het noorderlicht aan de hemel – en de zorgen die zich achter de horizon opstapelen, is Lohues ook op En Zo Is ’T Gaon met het gebruikelijke vat vol wijsheden weer te slim af. ‘Voor een vonk van helder licht is het donker het bangst’, klinkt het in Wees Niet Bang. ‘De toekomst is al lang gebeurd, in de eeuwigheid’ uit het slotnummer mag ook zo op een tegeltje. En in Licht In De Duusternis schuilt de kernboodschap, voor het gemak even vanuit het fraaie Nedersaksisch naar het ABN verhaspeld: ‘Zelfs vol in de zomerse zon is ’t soms duister en zwart / Zoek dan wat op om te lachen, dan heb je in elk geval wat’.

Met dat nummer begon het overigens allemaal, wat Lohues numero vijftien betreft: er zou een verzamelaar komen, met één nieuw liedje. Maar hij had de telefoon vol songs en het opnemen liep vlotjes (zoals we ook horen in Neil Young-knipoog Was Jij Mar Hier, het stemmige Noorderlicht met z’n pianoaccentjes en het onheilspellende Blief Nog Eben). Zo zie je maar: in één liedje schuilt soms een heel album, al wisten we dat al sinds, jawel, ’T Giet Zoals ‘T Giet. ‘Een stukkie van een bloemkool is ook weer ’n bloemkooltie op zich…’ En zo is het gegaan, aldus de Ericaan.