KAVANAGH, KEAN

EXTRA LUISTERTRIP JULI // De Ieren hebben de wind in de rug! Hun ijzersterke muziekcultuur is al sinds hun vroegste oorsprong, van de dichtende filí met hun cláirseach tot het Sean-nós gezang plus dans, subversief, veerkrachtig en onlosmakelijk verbonden met de Keltische identiteit. De Ieren en hun liederen hebben hun hoofd boven water moeten houden tussen plunderende Vikingen, betweterige Christenen en Britse bemoeiallen. Ook nu zie je dat terug, met de Ierse topbands Fontaines D.C. en Kneecap die steevast tot de meest uitgesproken artiesten op het festival behoren. Ze kunnen simpelweg niet anders: muziek is een diepe spiritualiteit en pure Zelf. Tussen al het activistische geweld van voorgenoemde bands, brengt de jonge Kean Kavanagh een plaat uit die misschien minder tegendraads klinkt, maar des te meer Iers is. Hij kijkt niet naar de conflicten in het oosten, maar neemt de diepgewortelde wortels van de Ieren in Amerika als uitgangspunt. Zijn eigen wortels, zijnde een Ier geboren in Houston, Texas, maar opgegroeid in het pittoreske Portlaoise. Je zou het bijna vergeten, maar het Ierse bloed vloeit rijkelijk door de aderen van de witte Amerikaan. Net als de blues voor de zwarten, zijn de fiddle en mandoline eeuwenlang de muzikatalysators geweest van een culturele identiteit die gebukt ging onder zijn eigen generationele trauma en een zoektocht naar een (t)huis. Kavanagh, die enkele jaren geleden stilletjes debuteerde met een klein soulvol ep’tje waar de potentie vanaf spatte, speelt hier op zijn derde plaat -maar eerste langspeler- geweldig op in. Hij pakt terug wat nu misschien typisch Amerikaans is, maar ooit een allegaartje van muzikale tradities. The County Star kent rollende stadionrock van Springsteen, groovy licks en droge drums uit blues, funk en soul, maar vooral een hele scheut aan introspectieve referenties naar jarenlange Ierse muziekgeschiedenis. De ruimtelijke productie zit boordevol met de kleinste maar sprekendste details. Filmische vignetten, waarin alles van een viool tot doedelzak, maar ook synths, een verrassende plek krijgen, in wat op het eerste gehoor klinkt als Americana. Luister naar The Whistle, A Cowboy Song en Anyway, en laat je meeslepen in Kavanaghs wereld. Een wereld die klinkt als het Wilde Westen maar dan met Keltische kastelen. Het meeslepende Father’s Brown moet het mooiste nummer van het jaar zijn. Echt waar. (Stef Mul)