AVERY, DANIEL

Is er iets dat Daniel Avery niet kan? De in Bournemouth geboren alleskunner had tevreden kunnen zijn met zijn debuutalbum Drone Logic uit 2013, dat bijna als een meesterwerk werd geprezen en het hoogtepunt vormde van alles waar hij sinds zijn Stopmakingme-dagen naartoe had gewerkt. Maar dat was pas het begin van zijn verhaal. Een duidelijke rode draad is te zien van dat album tot nu, via vier andere platen, waaronder samenwerkingen met voormalig Nine Inch Nails-tourlid Alessandro Cortini en de eerste tekenen van een meer collaboratieve geest die binnensloop in zijn solowerk op Ultra Truth in 2022. Toen hij zich vervolgens een paar jaar terugtrok, was duidelijk dat er iets groots aan zat te komen.

De opvallende Demise of Love EP van eerder dit jaar was een smakelijk voorproefje—opvallend genoeg wederom een samenwerking, ditmaal met Ghost Culture en Working Men’s Club—maar de echte hoofdmaaltijd van 2025 is gearriveerd in de vorm van zijn zesde album. Het dendert de eclectische Domino-loodlijn binnen met een plaat die een beetje van alles bevat wat Avery ooit heeft gedaan, trouw Avery-achtig, terwijl hij tegelijk nieuw muzikaal terrein betreedt en de deuren opent voor maar liefst negen gastbijdragen. Tremor is zijn feestje, en iedereen is uitgenodigd; een liefdesbrief aan de muziek die hem gevormd heeft, die tegelijkertijd de industrial-getinte, luidere en toch mooiere wateren verkent. Dat is waarom nummers van dit nieuwe album kunnen wedijveren met zowel shoegaze-oudgarde Cocteau Twins als nieuwkomers als Maria Somerville en DIIV, en waarom hij dit album als een volwaardige live-show op tournee neemt.

Als waarschuwing: het album speelt meer als een doorlopende mix, en je volledig onderdompelen in de 49 minuten durende reis is de beste manier om het te ervaren. Het albumformaat verdwijnt niet, ondanks wat sommigen willen doen geloven, en Avery’s nieuwste is daar het krachtige bewijs van. Er zijn geen remmen op dit ding; het raast van start zodra Rapture In Blue begint en Avery’s atmosferische wereld van sounddesign en fonkelende melodieën ontvouwt zich, gedragen door skitterende ritmes en speakerscheurende lage tonen. Het vervaagt voordat het wordt overrompeld door een dreunende gitaarriff zoals je die van HEALTH zou verwachten, wanneer het met Ellie gezongen Haze begint. Het is een van de zwaarste tracks die Avery tot nu toe heeft uitgebracht, waarbij A Silent Shadow de riff net genoeg aanpast om als een meer ingetogen, maar nog steeds dreigend neefje te functioneren, een idee omdraait en er in een oogwenk een compleet ander nummer van maakt.

De sonische tinten lichten iets op bij de vuile breakbeats en loom zwevende akkoorden van New Life, terwijl het binnenhalen van Alison Mosshart op een nummer dat zo dicht bij Nine Inch Nails ligt als je van iemand mag verwachten die met een voormalig live-lid werkte, een geïnspireerde zet is. Greasy Off The Racing Line verhoogt de late-nacht zweetparanoia nog een paar niveaus. Na het nerveus makende lawaai van Until The Moon Starts Shaking voegt The Ghost Of Her Smile een beetje Deftones toe aan de mix, zowel via het Abe Cunningham-achtige drumritme als een explosief refrein dat een knipoog geeft naar de alt-metal grootheden.

Helemaal tegenovergesteld aan de drukkende ambiance van Disturb Me, zou je denken dat twee zo sterk verschillende nummers niet naast elkaar kunnen bestaan. Hierin schuilt wat dit album zo’n statement maakt. Getrouw aan de titel schudt Tremor dingen op manieren die misschien eerder al werden gesuggereerd—daar is de rode draad weer—maar nu alles samenkomt op manieren die niemand had verwacht. Wie er vanaf het begin bij was, zal beamen dat alles wat Daniel Avery aanraakt verandert in goud, en het is een paar jaar geleden dat we echt werden herinnerd aan wat dat betekent.

2013 bracht zijn volledig gevormde entree en het uitbrengen van een sleutelalbum van de elektronische jaren 2010, maar Tremor is een blauwdruk voor Avery’s aanpak in de jaren 2020: allesomvattend, voortdurend transformerend en uitbreidend. Walter Schreifels van Rival Schools doet er aan mee, voor de duidelijkheid. We wedden dat hij zichzelf daar nog steeds over verbaast; en terecht, want In Keeping maakt kans op het beste nummer van het album. Er is genoeg concurrentie, met energie, passie en drive die uit elk moment straalt, en de sterrenrijke ondersteunende cast benadrukt alleen maar dat hij op het absolute toppunt van zijn kunnen zit. Elk van zijn eerdere albums zou een goede keuze kunnen zijn, maar Tremor is zonder twijfel het beste dat Daniel Avery tot nu toe heeft gemaakt. Laat je shaken.

(bron: Gareth O'Malley whenthehornblows.com)