DIJON

Dijon is niet de mosterd na, maar de maaltijd zelf. Want met Baby wordt er een even verrassende als verrukkelijke plaat geserveerd. Net als zijn zielsverwant, geestesbroeder en veelvuldige collaborateur mk.gee, timmert Dijon Duenas al een tijd aan de weg met een zolderkamerige DIY-benadering die tegelijkertijd intiem en persoonlijk klinkt, maar gelikt genoeg is om een groter poppubliek te bereiken. En net als mk.gee, maar ook de meest recente versie van Frank Ocean die we mochten bewonderen, brengt hij de sexiness van soul terug tot haar meest abstracte fundamenten. Op Baby resulteert dit in een collagegeluid dat experimenteel genoeg is om de muzieksnobs te bekoren en gevoelig genoeg om tieners tot tranen te beroeren. Ook de onorthodoxere liedjes van stillere r&b-helden in het genre, zoals een Van Hunt, Bilal en een oudere Raphael Saadiq, weerklinken in de catchy doch complexe composities van Dijon. Denk: de meest slicke soul refreintjes, gitaarlicks en drumcomputers, die met regelmaat door de mangel worden gehaald en tot op de botten worden grstript en worden vervormd. Denk: Prince die een plaat zou maken met Flying Lotus. Maar denk vanaf nu vooral gewoon Dijon. (Stef Mul)