CROKER, THEO & SULLIVAN FORTNER

Het album Play brengt voor het eerst twee van de belangrijkste Amerikaanse muzikanten van de huidige generatie samen, die nieuwe wegen verkennen binnen de jazz en ver daarbuiten: trompettist Theo Croker en pianist Sullivan Fortner.

De twee kennen elkaar al meer dan twintig jaar, maar Play is hun eerste gezamenlijke opname als leiders. Hun oorspronkelijke idee was om een verzameling moderne jazzstandards op te nemen, misschien aangevuld met enkele versies van populaire nummers. Dus gingen Croker en Fortner de studio in, maakten een opname… en gooiden die vervolgens helemaal weg. Theo Croker herinnert zich: “Toen we het terugluisterden, klonk het heel ouderwets. Niet omdat de nummers niet goed waren, maar het voelde alsof we dingen speelden die al talloze malen waren opgenomen.” Sullivan Fortner beaamt dit: “We hadden het gevoel dat we niet echt onszelf waren—het voelde meer als schoolwerk. We hebben allebei in het verleden veel muziek uit het Great American Songbook gespeeld. Dat zijn geweldige nummers, die belangrijk voor ons waren. Maar het was niet per se de muziek waar we live het meest naar toe trokken. We zijn altijd geworteld in iets dat verder gaat dan jazz. De muziek die we maken weerspiegelt altijd de hele diaspora van Afro-Amerikaanse muziek, en niet slechts één genre.”

Dus gingen Croker en Fortner opnieuw de studio in… de volgende dag al. Het plan dit keer: géén plan. Geen composities (behalve de opener A Prayer for Peace). Laten we gewoon SPELEN. Theo Croker vertelt verder: “We hadden gewoon spontane kleine ideeën. Dit nummer spelen we snel. Voor dit nummer kiezen we vier noten die we niet mogen spelen. In dit stuk speel ik lange noten, jij speelt snelle. Ik bedenk een melodie en we zien wel waar het heen gaat. In een uur waren we klaar.” Het proces klinkt eenvoudig, maar in werkelijkheid bevat het de essentie van twee levens vol leren en improviseren. Sullivan Fortner zegt: “Het voelde gewoon juist, het voelde alsof: dit zijn écht wij. Het inspireerde ons, het trok ons spiritueel aan en bracht veel dingen naar boven die we samen hebben geleerd.”

Deze bijzondere opname, nu uitgebracht op ACT, heeft een interessante voorgeschiedenis: Theo Croker was eerder al te horen op enkele ACT-releases, waaronder Jazz at Berlin Philharmonic XII – Sketches of Miles (2021) en Emile Parisien’s trans-Atlantische project Louise (2022), eerst in de studio en later live. Daarna stelde ACT-directeur Andreas Brandis aan Croker voor om een meer akoestisch, kamermuziekachtig album te maken – iets heel anders dan zijn solowerk, dat zich eerder bevindt op het snijvlak van jazz, hiphop en pop. Crokers instinctieve reactie was positief en hij stelde een duo-opname met Sullivan Fortner voor – een idee waar de twee al langer mee rondliepen.

Play is zo’n zeldzame gelegenheid waarbij alles als vanzelf op zijn plek viel. In de huidige muziekindustrie is dat niet alleen bijzonder, het is bijna een wonder. Geen regels, geen vragen over genre, geen marketingdoelgroepen… geen singles… geen streamingstrategie. Alleen de muziek. En hoewel hier talloze invloeden samenkomen, maakt dit album een bijzonder krachtige en levendige statement over wat de geest van jazz is: vrijheid, interactie, de mogelijkheid om jezelf volledig uit te drukken en met elkaar te communiceren. Of, zoals Sullivan Fortner het zegt: “Hier spelen gewoon twee broeders.”