ANDREWS, COURTNEY MARIE

Courtney Marie Andrews wordt al lange tijd gevierd als een artieste die zichzelf blijft uitdagen en nieuwe kruisbestuivingen vindt tussen folk en Americana. Als levendige dichteres en begaafde schilderes brengt ze een multidisciplinaire veelzijdigheid in haar werk, die tot uiting komt op haar negende studioalbum “Valentine”.

Het album werd samen met Jerry Bernhardt geproduceerd en bijna volledig op band opgenomen. Het bevat complete studio-opnames waarbij de rauwe uitvoering belangrijker is dan perfectie. Het is Andrews’ tot nu toe meest klankexperimenterende album – ze speelt fluit, hooggestemde gitaren, talloze synthesizers en laat zich sterk inspireren door haar kunst buiten de muziek. Haar stem is zoals altijd prachtig en virtuoos, maar op “Valentine” vindt ze een nieuwe diepgang, een overtuigingskracht die zowel haar grootste hymnen als haar zachtste momenten een nieuwe dimensie geeft.

Geschreven in een tijd van diepgaande eindes en nieuwe beginpunten, is “Valentine” een kwetsbare confrontatie met liefde en verliefdheid. Terwijl ze het aanstaande verlies van een dierbare verwachtte – iemand die uiteindelijk zou herstellen – begon zich een nieuwe maar onzekere romance te ontwikkelen. In plaats van haar op te bouwen, leken deze twee emotionele polen in elkaar over te lopen en twijfels, onrust en zelfs obsessie te zaaien. Maar via haar eigen engagement met muziek en kunst vond Andrews een manier om innerlijk sterker te worden. “Ik wilde mezelf niet verliezen in mijn pijn, ik wilde die omarmen en eigen maken,” zegt ze.

De songs die zo ontstonden zijn in hun teksten toegewijd, maar in hun energie strijdlustig; het is het geluid van een vrouw die in haar beginnende wijsheid staat. Met Valentine verwerpt Andrews de objectivering van liefde – liefde die gevuld is met gebaren en voorwerpen in plaats van vertrouwen, chaos en groei. Daarmee levert ze haar mooiste en meest liefdevolle album tot nu toe.