In het geval van het Canadese Fucked Up kun je 25 nummers inderdaad aanduiden als een “couple” tracks. Voor een band die acht jaar meegaat, heeft het al een onmogelijk lange discografie en deze dubbelaar biedt een selectie uit die productieve tijd. Het beeld dat ontstaat van de evolutie van de snoeiharde eerste single No Pasaran tot de compacte, maar daardoor niet minder epische edit van Crooked Head, is even verwarrend als compleet. De band is misschien naar een toegankelijker geluid toegegroeid, van compromissen is er daarbij geen sprake geweest. Oud werk als Generation en Fixed Race blijft daarom moeiteloos overeind tussen frisser materiaal als bijna wave-achtige versie van No Epiphany en het nieuwe powerpopgeluid van I Hate Summer. Hoewel het bijna ondoenlijk is je een compleet beeld te vormen van de veelzijdige creaitiviteit van deze band, werpt Couple Tracks toch weer een mooi straaltje licht in dat enorme zwarte gat.
