Het zesde studioalbum van de Franse multi-instrumentalist Yann Tiersen is getiteld Dust Lane. Een plaatje dat beter bij de herfst past, zul je niet snel vinden. Dat geldt voor de sfeervolle hoes, waarop herfstige bomen prijken, maar dat gaat ook zeker op voor de muziek, die nauwelijks te vergelijken is met het grotendeels opgewekte werk waar de meeste muziekliefhebbers Yann Tiersen van kennen: de soundtracks van Amélie en (in mindere mate) Goodbye Lenin!
De Yann Tiersen op Dust Lane laat zich van zijn experimentele kant horen. Dat levert interessante, soms lichtelijk bizar klinkende soundscapes op waarbij ritme vaak belangrijker is dan melodie. Hoewel Yann weer diverse instrumenten inzet – viool, accordeon en zelfs doedelzak – klinkt het geheel ietwat dof. Stoffig zou je het ook kunnen noemen, refererend naar de albumtitel. Dat heeft zeker wat, maar het is even wennen. Vergeet dus die hapklare, heldere klanken van Amélie, zet Dust Lane op en je zult zien dat die plaat vanzelf groeit.
