In de seventies vond Wire met eigenzinnige platen als Pink Flag, Chairs Missing en 154 een creatieve uitweg uit de langzaam maar zeker doodlopende punkstraat. De energie was minstens even intens; ongebreidelde muzikale vernieuwingsdrang en een oor voor melodie maakten het verschil. Sindsdien is de band een paar keer uit elkaar gegaan, maar telkens weer verrezen. De jongste editie moet het doen zonder gitarist Bruce Gilbert, die nu echt voorgoed lijkt opgestapt, maar klinkt daarom niet minder hecht en sprankelend. De stijlen lopen uiteen van puntig en in your face (Two Minutes, dat net zo goed op het debuut had kunnen staan) tot wat breder grijpende sfeermuziek, zoals het sterk aan Chairs Missing en 154 refererende Clay. In Adapt, Down To This en het titelnummer heeft nota bene een akoestische gitaar een dragende rol. Eens te meer een bewijs voor de veelzijdigheid die de band binnen de eigen stilistische paradigma’s heeft ontwikkeld, want nummer voor nummer is nog steeds honderd procent Wire, terug van eigenlijk nooit helemaal weggeweest.
