MCCARTNEY, PAUL

Naar een nieuwe cd van Paul McCartney wordt altijd verwachtingsvol uitgekeken. De bijna zestigjarige McCartney weet dan ook uitstekend de publiciteitsmachine draaiende te houden en nieuwe muziek van de man maakt altijd nieuwsgierig. Zijn officiele laatste studioplaat Flaming Pie werd alweer ruim vier jaar geleden uitgebracht waarna Run Devil Run nog verscheen. Met een gelegenheidsband vol cracks bewerkte hij zijn roots op verfrissende wijze. Deze aanpak beviel, want ook Driving Rain werd in zeer korte tijd opgenomen met een groep muzikanten die elkaar nauwelijks kenden. Enige uitzondering is zoon James die ook twee songs meeschreef. Driving Rain valt op in zijn directe aanpak; de songs kennen geen overbodige opsmuk en hebben een sterke live-feel. Het veelal ontbreken van arrangementen, zelfs in het vocale deel, maakt van het album een uitzondering in het oeuvre van de man. Immers, het merendeel van zijn output bevat een uitgebreid scala aan stijlen, stemmen en instrumenten. De sfeer van het nieuwe album grijpt misschien nog het meest terug op de albums McCartney en Wild Life de tijd waarin de thuisvlijt het geluid typeerde. Niet dat Driving Rain een vervolg is op deze albums, daarvoor zijn de songs te af en is het geheel lang niet zo maf en gevarieerd. En dat is misschien ook wel het manco van dit album, waar meestal het pakkende liedje het eerst opviel maar ook het eerst irriteerde, valt op Driving Rain nergens zo