Hoe volg je een plaat op waar de sticker van meesterwerk op zit? De heren Droste, Rossen, Taylor en Bear (sic) hadden er na Yellow House mee te maken. Het antwoord was Veckatimest, een plaat waarmee ze de lat nog hoger legden. De vraag is dan: hoe volg je een zogenaamd meesterwerk dat volgt op een zogenaamd meesterwerk op? Welaan, luister zelf: op Shields wordt de gelaagde, indringende westcoastfolkrock van Grizzly Bear nog een ietsje (een ietsje veel om precies te zijn) verder vervolmaakt. Het is er weer allemaal: geraffineerde, maar nooit vergezochte composities, meeslepende melodieen en ook weer die hemelse koortjes. Maar het niveau van de nummers is domweg weer hoger. Net als Yellow House en Veckatimest laat Shields bij elke luisterbeurt nieuwe uitzichten zien, waarbij elke keer andere songs het hoogtepunt lijken te zijn. Is het opener Sleeping Ute, met dat walsje in de coupletten, stofzuigergitaar middenin en akoestisch eind? Het gejaagde Speak In Rounds? Yet Again, dat voor Grizzly Bear-begrippen redelijk ongecompliceerd in elkaar zit, maar op het eind lekker uit de bocht vliegt? Het ingetogen The Hunt, of A Simple Answer, dat zelfs wat richting Belle & Sebastian neigt? Of het afsluitende trio Gun-Shy, Half Gate en Sun In Your Eyes? Tja, louter hoogtepunten zeggen ze dan, en ’t is nog waar ook. Griezelig mooi.
