Wij voelen ons veréérd - en dat is voor het eerst, eerlijk - dat wij bij sommigen onder jullie, jongelui, het geheime wapen van de Americana mogen introduceren: Iris DeMent. Dat kan namelijk haast niet anders, daar Sings The Delta DeMent's eigen Chinese Democracy is: zestien jaar geleden kwam haar vorige (derde) uit, The Way I Should, en op dat moment stapten wijzelf juist in met dank overigens aan een rootsy Mania Sampler (toen al!), een hoogst kwalitatief singer/ songwriter cd'tje als alternatief voor het flauwe Muziek Tiendaagse kadootje medio jaren negentig. Gauw terzake: die diepe indruk wordt nog met regelmaat ververst alhier ten huize en gunnen wij eenieder van harte in deze tijden van vluchtige muziekbeleving. DeMent's absurd geïnspireerde en bovenal volstrekt unieke authenticiteit in een universeel gemaakt idioom dat decennia terug het volk al aansprak is echt onvermijdelijk en biedt volop broodnodige hoop in deze bange tijden: La Condition humaine kan in woorden worden gevat. Iris DeMent had dit godgegeven talent, was het even serieus kwijt, maakte tussentijds (2004) een waanzinnig bezielde coverplaat, en heeft met Sings The Delta een gloednieuwe zelfgeschreven standaard gezet voor hoe countryfolk vooral niet oubollig hoeft te zijn in 2012. Familiewaarden, politiek, geloof - ook als in religie - hoop, liefde, dood. Daartussendoor: opgroeien, incasseren, waardering, dankbaarheid. Gevoelig, traditioneel en toch hartstikke rock 'n roll want: puurder dan puur, laat dat maar aan de co-producerende Americana-koningen Bo Ramsey en Richard Bennett over. Laat dit jaar, zo eind september, maar eindelijk zover: de Plaat Van Het Jaar is reeds. En de jaren daarna wegens volstrekte tijdloosheid.
