Recensie
Het Engelse Tunng grossiert in dromerige folktronica, een unieke mengeling van folk en elektronica. Op dit nieuwe album, het vijfde officiële studio-album van dit zestal rond oprichters Sam Genders en Mike Lindsay, gaan ze rustig verder waar ze gebleven waren. Weer een prachtig geheel, smaakvolle pastorale songs, ze hebben er al bijna tien jaar patent op sinds de oprichting en het debuut dat uitkwam in 2005. En iedere keer is het weer een belevenis, zal het nieuwe album weer zo mooi zijn als het vorige? Een unieke prestatie dat het iedere keer lukt een betekenisvol geheel te scheppen. Nog steeds excentriek als echte Britten en gebruiken schelpen om muziek mee te maken. Inmiddels wel drie jaar geleden sinds het laatste album en in de tussentijd nog een live-album. Dat ze Tim Buckley coverden zegt veel, maar een unieke plaats en sprake van een echt Tunng-geluid. Ongrijpbare band en daarom mooi.
