IRON MAIDEN

Afgelopen tijd werd al breed in de pers uitgemeten dat de reeds opgenomen opvolger van het al weer uit 2010 stammende The Final Frontier op de plank gelegd was om Bruce Dickinson de gelegenheid te geven om de kanker te overwinnen die hem getroffen had. Nu het beter gaat met de zanger is het tijd om de plaat, een dubbelaar deze keer, los te laten op het publiek. Het moet gezegd worden dat deze zestiende studioplaat er mag zijn. Sterker nog: The Book Of Souls is een geweldige plaat geworden, die een band op haar top laat horen en waarop er geen spat te horen is van de naderende diagnose voor de zanger. Integendeel, Dickinson heeft haast een prominentere rol, zowel qua zang als compositorisch. Het begint gelijk met opener If Eternity Should Fail, dat een haast klassieke Maiden-feel heeft. Dickinson zingt de sterren van de hemel, de typische Harris-bass, twinsolo’s, tempowisselingen… het zit er allemaal in. Zoals vaker op een Maiden-album is het tweede nummer de eerste single. Speed Of Light is een flink up-tempo nummer en sluit naadloos aan bij de klassieke singles. Met zijn tijdsduur van zo’n vijf minuten is het samen met het spannende Tears Of A Clown, overigens geen Holy Smokey-cover, het kortste nummer op het album. Naast de twee kortere bevat de plaat ook drie tracks die meer dan tien minuten klokken. Het meer dan dertien minuten durende The Red And The Black zou het jongere broertje van The Rime Of The Ancient Mariner kunnen zijn, een fraai afwisselend nummer wat het live vast goed gaat doen. Het titelnummer doet mij ergens denken in het rijke geluid aan nummers van The Seventh Son, ongetwijfeld door het gebruik van strings. Het heeft een mooie opbouw en klinkt opnieuw klassiek Iron Maiden, met referenties naar Losfer Words van Powerslave. Overigens doet de opening van Shadows Of The Valley gelijk aan Wasted Years denken. De plaat sluit hiermee aan bij de klassieke periode van de band. Het meer dan achttien minuten durende afsluitende Empire Of The Clouds mag misschien het Magnum Opus van de plaat genoemd worden, zelden stond er op een Maiden-plaat een stuk wat zo rijk alle facetten van de band belichtte. Het progressieve stuk is de afsluiter van een plaat waarvan weinig mensen vermoed zullen hebben dat de band dit nog in zich had. Sterker nog The Book Of Souls is niets anders dan een meesterwerk geworden!