FLAMING LIPS, THE

Het verband tussen George Orwell en Flaming Lips? 1984. Respectievelijk het eind en begin van een carrière waarin de boodschap van troost, kleur, en verzet tegen autoritaire regimes wordt gepredikt. The Flaming Lips spelen nog altijd, jazeker, en op Oczy Mlody staat 33 jaar en 3 Grammy Awards later het geestverruimend experiment opnieuw voorop. Toch klinkt deze 15e langspeler, het eerste volwaardige studio-album met origineel werk sinds The Terror (2013), ook verrassend melodieus. De plaat biedt dan ook een handreiking om terug in te stappen voor liefhebbers van The Soft Bulletin (1999) en Yoshimi Battles The Pink Robots (2002) die het de laatste jaren wat al te vaag werd.
Het titelnummer dat Oczy Mlody aftrapt is een klassiek space invading instrumentaaltje, waarmee direct de toon wordt gezet. Zelf omschreef frontman Wayne Coyne de jongste worp als Syd Barrett en A$AP Rocky die verzeild raken in een futuristisch sprookje. Hij zit er niet ver naast. De Lips bezitten de gave om, ondanks hun jarenlange ervaring, nog steeds niet als een stel belegen kosmohippies te klinken. Dit is psychedelische rock pur sang; af en toe bloedstollend mooi (We A Family met Miley Cyrus, The Castle), even vaak ook flink uit de bocht schietend (Listening To The Frogs With Demon Eyes). In elk geval weet je dat er 57 minuten getript gaat worden, en zit je vanaf het begin op het puntje van je stoel. Dat valt te prijzen. Een meer dan behoorlijke plaat van een stel veteranen die hun kunstje nog niet verleerd zijn.