HILKMANN, NIEK -KWARTET-

“Kleffe krentenbollen bij het tankstation.” Met een bandnaam die doet vermoeden dat we hier met een wat ouwelijk jazzcombo te maken hebben, zou je niet verwachten dat dit een van de eerste zinnen op Koele Meren, het nieuwe album van Kwartet Niek Hilkmann, is.

Je zou Niek Hilkmann gerust de Nederlandse Jonathan Richman kunnen noemen. De deadpan observaties en existentiële, introspectieve teksten roepen herinneringen op aan het beste werk van de man. Richman keek destijds voor inspiratie naar The Velvet Underground en het is duidelijk dat de instrumentale fundamenten van 'Koele Meren' ook deels schatplichtig zijn aan de primitieve rock 'n' roll van Reed, Cale, Morrison en Tucker.

Door je steeds weer te verrassen met onverwachte observaties en vondsten, krijgt de luisteraar een inkijkje in het hoofd van Hilkmann. Hij pelt zichzelf af als ware het een ui en de toehoorder ontdekt onder elke laag weer een existentieel onderwerp dat de Rotterdamse liedjesschrijver bezighoudt. Het zijn vaak gewichtige thema's, maar het kwartet laat genoeg ruimte voor een luchtige noot en verpakt het geheel in pakkende liedjes.

Koele Meren is daarom een plaat geworden die aan de oppervlakte luistert als een uitstekend Nederlandstalig alternatief popalbum, maar bij nadere bestudering een verzameling songs prijsgeeft waar iedereen die wel eens worstelt met het hoe en waarom van dit leven troost en herkenning in zal vinden. “Er is nog niets verloren, het zit alleen maar tussen mijn oren”.