ALAN PARSONS PROJECT, THE

Met deze drie platen komt er een eind aan het reissueprogramma van APP. Eve bevat net als eerdere platen een ijzersterke, op synthesizers leunende, openere die iedereen die 1979 heeft meegemaakt zal kennen en waarvan velen het hoofd van Chriet Titulaer weer zullen zien. Lucifer is niet het enige sterke nummer op deze plaat aangezien ook de rest van de nummers prima voor elkaar zijn. Zoals gebruikelijk wordt er ook hier een blik muzikanten en zangers opengetrokken, iets wat nog steeds zo zou zijn in 1983 waaruit Ammonia Avenue stamt. Hoewel de plaat met beide benen in de synthetische jaren tachtig staat, blijft de plaat verassend overeind qua geluid. Prijsnummer is hier natuurlijk de fraaie, door Eric Woolfson gezongen Spectortribute Don’t Answer Me maar ook de andere songs zijn van een constant hoog niveau. Gaudi zou de laatste plaat zijn uit de klassieke Alan Parsons-canon. Destijds werd deze plaat nogal verguisd omdat hij te vlak zou zijn en niet de diepte had van eerder werk. Geluidstechnisch is deze plaat uit 1987 echter beter te beluisteren dan voorgangers Vulture Culture en Stereotomy en daarbij zijn de nummers nog helemaal niet zo slecht. De plaat bevat een aantal sterke tracks waarvan het door John Miles gezongen Money Talks er een is. Deze lijkt echter zo uit Miami Vice afkomstig maar de door Woolfson gezongen Inside Looking Out en Closer To Heaven hadden zo op elke andere APP plaat kunnen staan. Als bonusjes vinden we de gebruikelijke ruwe mixen en variaties in zangpartijen en overdubsessies. Leuk om te horen maar echt niet essentieel. De platen zelf bieden echter een aangename nieuwe kennismaking.