BOOKER, BENJAMIN

Zeven jaar geleden waren we getuigen van een modern day garageblues guitar hero. Op Witness vierde snerpende gitaren en strakke riffs hoogtij op de heerlijk rechttoe-rechtaan liedjes, terwijl Benjamin Booker zijn toch al hese stem af en toe tot uitersten dreef. Hoe anders is deze plaat? Op Lower lijkt hij te zijn geïmplodeerd, waarbij hij zichzelf alle ruimte verschaft om de boel laagsgewijs weer op te bouwen. De blues (en soul) zijn nooit ver weg, want over de lo-fi drumpads van openingsnummer BLACK OPPS giert gewoon nog die heerlijk scherpe gitaarruis. Alsof je Blind Willie Johnson tussen 4 Marshall-versterkers op een stoel zet en hem een Les Paul in de handen douwt. Sowieso blinkt Lower uit in de overstuurde gitaren, die verrassend genoeg in worden gezet in soulvolle songstructuren, zoals in SAME KIND OF LONELY. Of de dubieuze discrepantie van gierende garage en de betoverende piano op LWA IN THE TRAILER PARK. Het zou niet moeten werken, maar het werkt. Bookers stem is niet echt goed - but in a Mercury Rev & The Flaming Lips kinda way. Hoogtepunten zijn stiekem de lievere liedjes POMPEII STATUES en SLOW DANCE IN A GAY BAR, waar de verrassende wendingen en oog voor de kleinste details tot in merg en been weten te raken.. (Stef Mul)