YORKE, THOM & PRITCHARD, MARK

CD - casebound sleeve with 36 page suspended booklet, debossed cover with tipped in central image. Artwork designed by visual artist, Jonathan Zawada..

De Brit met zijn onvervalste falsetstem behoeft na al zijn successen met Radiohead en The Smile nauwelijks meer enige introductie, waarbij de naam Mark Pritchard niet bij iedereen een belletje zal doen rinkelen. Waar Thom Yorke eerder in zijn loopbaan vooral beïnvloed werd door bands als R.E.M en Pixies heeft hij later in zijn carrière zich ruimschoots laten beinvloeden door elektronische muziek. Getuigen zijn samenwerking met Flying Lotus, Burial en Four Tet. Yorke begon zich vanaf het jaar 2000 meer en meer toe te leggen op elektronische muziek met met als eerste stap het album Kid A van Radiohead. Zijn eerste soloalbum, The Eraser uit 2006, was een verdere verkenning van elektronica waarna de 56-jarige Brit besloot om, o.a. samen met Flea, Atoms For Peace op te richten om zo het elektronisch materiaal van The Eraser ook live te kunnen uitvoeren. De inmiddels gelauwerde Engelse producer Mark Pritchard is op Tall Tales zijn partner in crime. De collaboratie voor Yorke en Pritchard op dit album begon online tijdens de corona pandemie, waar beide heren met elkaar de eerste contouren en muzikale ideeën uitwisselden. De samenwerking tussen beiden was overigens niet nieuw. Op Pritchard’ album Under the Sun was Yorke al te horen op de track Beautiful People. Een ander album van Mark Pritchard, Global Communication uit 1994, werd door The Guardian al eens getipt op de lijst “the 1000 albums you have to hear before you die’”. Daarnaast heeft hij zowel voor Depeche Mode, Aphex Twin, Bonobo als Massive Attack remix werk gedaan. De openings track A Fake in a Faker’s World is door zijn lengte van meer dan acht minuten gelijk al een statement dat via de ambient soundscapes en de galmende fladderige vocalen van Yorke in Ice Shelf de deur verder opent naar nog bijna een uur elektronische spanning die door muzikale omlijsting iets dromerigs geeft. Maar wel die dromerigheid die je op het puntje van je stoel houdt. De soundscapes, de jaren zeventig en tachtig synths en de onderhuidse spanning blijven het hele album aanwezig. In de lyrische ballade The White Cliffs neemt Mark Pritchard halverwege (weer een track van meer dan acht minuten)de vocalen teugels over. De titeltrack van dit album is een soort surrealistische ambient geluidstombola van vocalen. Dit nummer zou net zoals zijn eerdere soundtrack-werk kunnen worden gebruikt onder een ijzingwekkende scène in een film. Het licht vervreemdende Happy Days krijgt door zijn repeterende drumritme iets lucides. The Men Who Dance in Stag’s Heads, met wederom Mark Pritchards vocalen, lijkt een vreemde eend in de bijt maar blijkt precies dat puzzelstukje te zijn, die samen met het meanderend slotakkoord Wandering Genie, de Tall Tales compleet maakt. Meesterlijk. (Jeroen van der Vring)

Also central to the project, visual collaborator Jonathan Zawada’s artistry enhances the project with his hyperreal environments that blur the line between the organic and digital, juxtaposing uneasy landscapes of natural beauty with the brutal aesthetics of a dystopian world.

Through Yorke’s lyrics, Pritchard’s atemporal compositions and Zawada’s visuals, Tall Tales questions where our insatiable appetite for ‘progress’ might have landed us.