Recensie
Het album ‘Hard Hout’ is Big2 zijn derde solo album. Big2 ging terug naar zijn muzikale roots van 90s hiphop, die hem altijd al inspiratie hebben gegeven. Big2 produceerde zelf een gedeelte van de nummers waar die invloeden in terug te horen zijn. Voor dit album werkte hij samen met onder andere Sticks voor het nummer ‘Leef Een Beetje’ die ze ook samen in AFAS Live speelden. Big2 is bekend geworden met The Opposites waar hij samen met Willem hits scoorde met ‘Slapeloze Nachten’ en ‘Thunder’.
DIGGING IN THE CRATES – A Hiphop History
In deze rubriek duiken we maandelijks in de rijke geschiedenis van een cultuur die in haar toch korte bestaan al vele gezichten en nog meer bijzondere verhalen heeft gekend. Deze editie...
Een speciale ode aan de 90s boombap met niemand minder dan Big2!
De zomer kwam vroeg dit jaar. Dat betekent dat inbellen voor interviews deels buiten gebeurt. Ik, lopend door de straten van Amsterdam met twee telefoons in mijn hand – de ene om de ander mee op te nemen. Twan van Steenhoven, ofwel Big2, in het park achter zijn huis in Heiloo, terwijl hij kwade ganzen die hun nestje beschermen ontwijkt. Het was datzelfde dorp, waar in de jaren 90, al skateboardend, een diepe liefde voor hiphop ontstond. Op zijn nieuwste plaat Hard Hout zoekt hij deze jeugdherinneringen weer op. Daarom vroegen wij hem ons mee te nemen in zijn visie op het genre dat we ieder nummer liefdevol behandelen in deze rubriek.
“Mijn eerste aanraking met hiphop kwam via de 411 skatevideo’s. Mijn broer en ik waren er helemaal door gegrepen – we keken die banden eindeloos terug. Op die video's stond dan een nummer van Mobb Deep, Cradle to the Grave van The Infamous. Die sound, die sfeer, dat werd gewoon de soundtrack van onze skate-sessies. Overal waar je kwam – skateparken, pleintjes – stond wel iemand hiphop te draaien. Ciphers, te scratchen, al die shit. Het hoorde er gewoon bij. In die tijd had je nog geen internet om muziek op te zoeken. Dus ik ging altijd naar de plaatselijke cd-winkel – urenlang daar hangen, door alle bakken bladeren, luisteren. Ik mocht van mijn ouders op een gegeven moment niet meer al mijn zakgeld aan cd’s uitgeven, haha. Maar ik bleef toch gaan. En het was niet alleen hiphop – ook punk, rock. Soms kocht ik een plaat puur omdat de hoes vet was. Maar hiphop had iets... The Fugees met The Score bijvoorbeeld – dat was huge. Die sound, de energie, dat was gewoon overal toen.”
“Wat hiphop voor mij krachtig maakt, is dat het vaak direct uit het hart komt. Het is niet zoals popmuziek, waar je met vier mensen in een kamer zit om een tekst te schrijven die ‘werkt’ voor de radio of voor tienermeiden. Bij hiphop heb je drie coupletten, vaak vol persoonlijke shit. Je hoort een rapper vaak beginnen met iets algemeens, en dan sluipt er ineens iets echts in – iets dat bijna per ongeluk naar boven komt. Dat zie je bij een 2Pac, bij Eminem. Het is een soort hardop filosoferen. Daardoor voelen mensen zich gehoord. Het is een genre dat een stem geeft aan wie zich eerder ongehoord voelde. Zeker in Amerika, maar ook hier in Nederland. Hiphop is nooit alleen muziek geweest – het is ook kleding, een attitude, een cultuur. Het is een manier geweest voor jongeren om te zeggen: ‘dit is wie ik ben, hier kom ik vandaan’. En voor veel mensen was dat voor het eerst dat hun verhaal ergens verteld werd. Dat was voor ‘wit Amerika’ natuurlijk ook een nachtmerrie – ineens stond die rauwe realiteit in hun woonkamer.”
“Hoe ik het genre nu zie? Ik vind het te gek dat ik nog steeds muziek kan maken binnen hiphop. Het genre is zo veel breder geworden. Vroeger was het gewoon: kick, snare, boom bap. Nu heb je trap, drill, autotune, zang, crossovers met jazz, rock – noem maar op. Als iemand nu zegt: ‘ik maak hiphop’, dan weet je nog steeds niet wat voor muziek dat precies is. Net als bij EDM. Afrojack is geen Carl Cox, maar het heet allebei dance. Ik snap de puristen wel, mensen zoals Pete Rock die zeggen dat hiphop dood is. Maar eerlijk? Meestal is dat gewoon omdat zij niet meer op de plek staan waar ze ooit stonden. Dat zie ik ook bij mezelf. Vroeger stond ik op met rappers in mijn woonkamer. Nu zijn het mijn kinderen die daar staan. Is hiphop dood? Nee, mijn leven is veranderd.”
“Voor deze plaat [Hard Hout – red.] heb ik expres een album gemaakt voor mijn generatie. Ik weet dat het niet keihard gaat streamen – kinderen gaan hier niet op springen. Maar dat is oké. Het is gemaakt voor mensen die zich hierin herkennen. En hopelijk kopen ze de vinylplaat en het boekje erbij. Het gekke is: die jaren 90-sound – die krijg je bijna niet meer precies terug. Zelfs de producers van toen krijgen het soms niet meer precies zo voor elkaar. Je hoort het verschil. Vroeger ging alles door analoge bakken. Nu gooi je er een plug-in overheen in Ableton en dat hoor je gewoon. Dat is niet per se slechter, maar het is anders. Er zit een kraakje in, een rommeltje, een menselijkheid die je bijna niet kunt simuleren. Dat hoor je bij een track als Shook Ones, weet je wel?
“No disrespect trouwens: Pete Rock is iemand die het wél nog kan. Maar vaak werkt een rapper als Nas nu met Hit-Boy – en dat is prima hoor – maar ik wil Nas met Pete Rock, met DJ Premier. Het heeft ook met generaties te maken. Ik had het hier met Spacekees over: wij groeiden op met VPRO, Buurman & Buurman, echt ingespeelde muziek op de achtergrond. Nu is alles digitaal, van kindertv tot YouTube. Je sound wordt daardoor anders gevormd.”
“Vijf beste hiphop-platen die niet mogen ontbreken in een rubriek als dit zijn, off the bat:
Mobb Deep – The Infamous
Nas – Illmatic
2Pac – Greatest Hits (de cd die na zijn dood uitkwam met Changes erop!)
Eminem – The Slim Shady LP (de plaat die me leerde dat je ook als witte guy met veel zelfspot ook keiharde hiphop kon maken)
Eric B. & Rakim – Paid In Full
En nog veel meer. Maar in ieder geval deze!”
DIGGING IN THE CRATES – A Hiphop History
In deze rubriek duiken we maandelijks in de rijke geschiedenis van een cultuur die in haar toch korte bestaan al vele gezichten en nog meer bijzondere verhalen heeft gekend. Deze editie...
Een speciale ode aan de 90s boombap met niemand minder dan Big2!
De zomer kwam vroeg dit jaar. Dat betekent dat inbellen voor interviews deels buiten gebeurt. Ik, lopend door de straten van Amsterdam met twee telefoons in mijn hand – de ene om de ander mee op te nemen. Twan van Steenhoven, ofwel Big2, in het park achter zijn huis in Heiloo, terwijl hij kwade ganzen die hun nestje beschermen ontwijkt. Het was datzelfde dorp, waar in de jaren 90, al skateboardend, een diepe liefde voor hiphop ontstond. Op zijn nieuwste plaat Hard Hout zoekt hij deze jeugdherinneringen weer op. Daarom vroegen wij hem ons mee te nemen in zijn visie op het genre dat we ieder nummer liefdevol behandelen in deze rubriek.
“Mijn eerste aanraking met hiphop kwam via de 411 skatevideo’s. Mijn broer en ik waren er helemaal door gegrepen – we keken die banden eindeloos terug. Op die video's stond dan een nummer van Mobb Deep, Cradle to the Grave van The Infamous. Die sound, die sfeer, dat werd gewoon de soundtrack van onze skate-sessies. Overal waar je kwam – skateparken, pleintjes – stond wel iemand hiphop te draaien. Ciphers, te scratchen, al die shit. Het hoorde er gewoon bij. In die tijd had je nog geen internet om muziek op te zoeken. Dus ik ging altijd naar de plaatselijke cd-winkel – urenlang daar hangen, door alle bakken bladeren, luisteren. Ik mocht van mijn ouders op een gegeven moment niet meer al mijn zakgeld aan cd’s uitgeven, haha. Maar ik bleef toch gaan. En het was niet alleen hiphop – ook punk, rock. Soms kocht ik een plaat puur omdat de hoes vet was. Maar hiphop had iets... The Fugees met The Score bijvoorbeeld – dat was huge. Die sound, de energie, dat was gewoon overal toen.”
“Wat hiphop voor mij krachtig maakt, is dat het vaak direct uit het hart komt. Het is niet zoals popmuziek, waar je met vier mensen in een kamer zit om een tekst te schrijven die ‘werkt’ voor de radio of voor tienermeiden. Bij hiphop heb je drie coupletten, vaak vol persoonlijke shit. Je hoort een rapper vaak beginnen met iets algemeens, en dan sluipt er ineens iets echts in – iets dat bijna per ongeluk naar boven komt. Dat zie je bij een 2Pac, bij Eminem. Het is een soort hardop filosoferen. Daardoor voelen mensen zich gehoord. Het is een genre dat een stem geeft aan wie zich eerder ongehoord voelde. Zeker in Amerika, maar ook hier in Nederland. Hiphop is nooit alleen muziek geweest – het is ook kleding, een attitude, een cultuur. Het is een manier geweest voor jongeren om te zeggen: ‘dit is wie ik ben, hier kom ik vandaan’. En voor veel mensen was dat voor het eerst dat hun verhaal ergens verteld werd. Dat was voor ‘wit Amerika’ natuurlijk ook een nachtmerrie – ineens stond die rauwe realiteit in hun woonkamer.”
“Hoe ik het genre nu zie? Ik vind het te gek dat ik nog steeds muziek kan maken binnen hiphop. Het genre is zo veel breder geworden. Vroeger was het gewoon: kick, snare, boom bap. Nu heb je trap, drill, autotune, zang, crossovers met jazz, rock – noem maar op. Als iemand nu zegt: ‘ik maak hiphop’, dan weet je nog steeds niet wat voor muziek dat precies is. Net als bij EDM. Afrojack is geen Carl Cox, maar het heet allebei dance. Ik snap de puristen wel, mensen zoals Pete Rock die zeggen dat hiphop dood is. Maar eerlijk? Meestal is dat gewoon omdat zij niet meer op de plek staan waar ze ooit stonden. Dat zie ik ook bij mezelf. Vroeger stond ik op met rappers in mijn woonkamer. Nu zijn het mijn kinderen die daar staan. Is hiphop dood? Nee, mijn leven is veranderd.”
“Voor deze plaat [Hard Hout – red.] heb ik expres een album gemaakt voor mijn generatie. Ik weet dat het niet keihard gaat streamen – kinderen gaan hier niet op springen. Maar dat is oké. Het is gemaakt voor mensen die zich hierin herkennen. En hopelijk kopen ze de vinylplaat en het boekje erbij. Het gekke is: die jaren 90-sound – die krijg je bijna niet meer precies terug. Zelfs de producers van toen krijgen het soms niet meer precies zo voor elkaar. Je hoort het verschil. Vroeger ging alles door analoge bakken. Nu gooi je er een plug-in overheen in Ableton en dat hoor je gewoon. Dat is niet per se slechter, maar het is anders. Er zit een kraakje in, een rommeltje, een menselijkheid die je bijna niet kunt simuleren. Dat hoor je bij een track als Shook Ones, weet je wel?
“No disrespect trouwens: Pete Rock is iemand die het wél nog kan. Maar vaak werkt een rapper als Nas nu met Hit-Boy – en dat is prima hoor – maar ik wil Nas met Pete Rock, met DJ Premier. Het heeft ook met generaties te maken. Ik had het hier met Spacekees over: wij groeiden op met VPRO, Buurman & Buurman, echt ingespeelde muziek op de achtergrond. Nu is alles digitaal, van kindertv tot YouTube. Je sound wordt daardoor anders gevormd.”
“Vijf beste hiphop-platen die niet mogen ontbreken in een rubriek als dit zijn, off the bat:
Mobb Deep – The Infamous
Nas – Illmatic
2Pac – Greatest Hits (de cd die na zijn dood uitkwam met Changes erop!)
Eminem – The Slim Shady LP (de plaat die me leerde dat je ook als witte guy met veel zelfspot ook keiharde hiphop kon maken)
Eric B. & Rakim – Paid In Full
En nog veel meer. Maar in ieder geval deze!”
