MODEL/ACTRIZ

Noiserock en punk voor op de dansvloer. Het vierkoppige Model/Actriz is de meester van deze sound. Zware gitaren, een rammelende bas, dansbare drums, industrieel gepiep en gekraak en boeiende performances van frontman Cole Haden: het is alles wat ze nodig hadden om met hun debuutalbum Dogsbody door te breken uit de underground van Brooklyn. Op het tweede album van de band, Pirouette, trekken ze deze lijn door. Vanaf de eerste seconde van opener ‘Vespers’ klinken fantastische, krakende producties. Dansbaar, zweterig, charmant en queer. De refreinen zijn poppier dan voorheen, de zang gaat van praten naar zingen. Haden toont zich kwetsbaar op tracks als ‘Cinderella’, waar hij vertelt dat hij zich vroeger op een verjaardagsfeestje niet durfde te verkleden als deze prinses. Maar tegelijk klinkt hij vol zelfvertrouwen wanneer hij sensueel ‘Let me be your girl’ zingt op het fantastische ‘Departures’, dat net zoveel neigt naar noiserock als naar clubpop. Het is zoeken naar het plafond van gitaarmuziek. En dat plafond is te vinden in de club, welteverstaan. (Daan van Eck)

INTERVIEW
Na het succes van het piepende, krakende en schurende debuutalbum Dogsbody tourde de Brooklynse noiserockband Model/Actriz onophoudelijk over de hele wereld. De notoire liveshows van de band geven een nieuwe betekenis aan het woord intiem. Frontman Cole Haden loopt als een diva het liefst door de crowd, aantrekkend en afstotend, zoekend naar contact. Maar het laatste jaar begon dit te voelen als een trucje, een nietszeggend trucje, vertelt drummer Ruben Radlauer op de releasedag van het tweede album van de band: Pirouette. ‘We krabden ons achter de oren. Hoe vinden we het plezier terug? Wat is eigenlijk ons doel?’ (Door: Daan van Eck)

Het doel terugvinden
‘Misschien is het een automatisch gevolg van touren, constant in de auto zitten met de telefoon in je hand’, lacht Radlauer. Het spelen van liveshows is waar Model/Actriz het voor doet, waar het allemaal is begonnen en waar ze goed in zijn. Maar de afgelopen drie jaar stond ook in het teken van reizen, reizen en nog eens reizen. ‘Ja, en dan lees je over de gruwelijkheden in Gaza op je telefoon, terwijl jij in je busje zit, onderweg naar een nieuwe show. We begonnen ons af te vragen: wat maakt die hele show eigenlijk nog uit? Er gebeuren veel belangrijkere dingen in de wereld.’ Voordat de band kon beginnen aan een nieuw album, moesten ze hun ‘purpose’ terugvinden. Het belang van het maken van muziek tijden als deze. Uiteindelijk ging dat vrij automatisch, zonder een extensief denkproces en zonder formele meetings als band. ‘Cole begon gewoon wat te schrijven en creëerde ‘Doves’, het eerste liedje dat uiteindelijk op Pirouette zou belanden. Het ging over moed vinden om te ontsnappen uit je kooi. Al snel realiseerde hij zich dat het een allegorie was voor zijn coming out, iets waar hij nooit heel openlijk over heeft geschreven.’

Een safe space
En zo vonden ze het doel weer terug. Wat kan je doen in tijden van onderdrukking en marginalisatie? ‘We hoopten een soort safe space te creëren. Weet je, noiserock of punk zijn hele mannelijke velden, en onder die mannen bestaat eigenlijk weinig ruimte voor queerness. Nu zijn wij als band altijd al vrij openlijk queer, maar heeft Cole nooit echt heel duidelijk over zijn persoonlijke ervaringen geschreven. Hij is meer van de literatuur, poëtische teksten, diep proberen te doen’, zegt Radlauer lachend. ‘Maar op Pirouette is het allemaal eerlijker en directer. Er staat een spoken word-track op over zijn coming out, hij deelt verhalen vol schaamte uit zijn jeugd. Heel kwetsbaar.’ Het verklaart gelijk waarom Pirouette zo anders klinkt dan het eerdere werk van de band. De sound moest de intimiteit van de inhoud matchen. Noisy en industrieel is het voor het grootste deel nog steeds en de gitaren klinken wederom als schuurpapier, maar vooral beweegt Model/Actriz richting een clubby geluid. Dansbaar, melodieus. De meeste liedjes hebben zelfs een poppy refrein waarop Cole met een hoge stem zingt, waar hij voorheen vooral een praatzanger met diepe stem was. Radlauer: ‘Cole heeft ook nooit in een band gezeten hiervoor, hij houdt helemaal niet per se van rockmuziek. Hij is fan van Lady Gaga en Miley Cyrus. Het liefst maakt hij popmuziek. In zijn eigen woorden wilde hij op Pirouette zijn innerlijke diva naar buiten brengen en zich sexy voelen.’

Balanceren tussen schaamte en trots
Sexy is het met vlagen zeker. Pirouette klinkt zoals de liveshows van Model/Actriz voelen: alsof Cole je in de ogen kijkt en op intieme wijze speciaal voor jou een liedje speelt. Zweterig, heet, broeierig. Wanneer Cole op teasende wijze ‘let me be your girl’ zingt op het meest dansbare nummer van de plaat (‘Departures’) bijvoorbeeld. Wat soms een middelvinger tegen marginalisatie lijkt, staat lijnrecht tegenover persoonlijke tracks als ‘Cinderella’, waarop Cole gevoelens van gêne van vroeger terughaalt. Op een verjaardagsfeestje wilde hij zich kleden als Cinderella, maar uit schaamte durfde hij uiteindelijk niet. Pirouette is op vele momenten vooral een uiting van kwetsbaarheid. Radlauer vat het samen: ‘Weet je… Cole wilde er op Pirouette vooral zeker van zijn dat niemand hem verkeerd kon begrijpen. We wilden gezien worden, gehoord worden. De meest eerlijke en kwetsbare manier om zich op te stellen was door het herleven van trauma’s uit zijn jeugd, en onderzoeken hoe dit hem heeft gevormd.’ Dat is wat je hoort op het album, maar ondanks de kwetsbaarheid, openheid en schaamte, moeten we het vooral zien als een viering, zo vertelt Radlauer. ‘Na het ophalen van allerlei herinneringen staat er nu nog de persoon die Cole tegenwoordig is. Hij is honderd procent comfortabel met zichzelf. Honderd procent eerlijk, honderd procent diva. Een frontman van een industriële noiserockband, dansend over het podium op naaldhakken alsof het een popshow is. Cole laat zien dat het mogelijk is en dat zijn identiteit iets is om trots op te zijn.’