BARRY CAN'T SWIM

Na zijn energieke debuut When Will We Land?, waarin de Schotse Barry Can’t Swim (alias van Joshua Spence Mainnie) house en wereldmuziek met soulvolle samples combineerde, komt hij nu met Loner: een ambitieuzer, persoonlijker en introspectiever project. Vanaf de openingstrack, met een Schots monoloog vol levenslessen, zet Barry de toon. Dit is een plaat over zelfreflectie, verbondenheid en het zoeken naar betekenis. Toch verliest hij zijn kenmerkende dansvloergerichte sound nooit uit het oog. Tracks als Different en Still Riding stuwen je richting de nacht met stevige breakbeats en euforische drops, terwijl ‘Kimpton’ en ‘Childhood’ juist zonovergoten rust uitstralen, met marimba’s, koorzang en speelse percussie. Opvallend is nogmaals de aanwezigheid van gesproken Schotse stemmen, als een soort gidsen, die thema’s als angst, liefde en jeugd op poëtische wijze verkennen (Machine Noise for a Quiet Daydream, Childhood). Waar zijn eerdere werk vooral draaide om groove en sfeer, lijkt Loner een stap richting het vertellen van een groter verhaal. Met invloeden variërend van acidtechno tot klassieke violen, bewijst Barry Can’t Swim dat hij zowel de club als het hoofd weet te raken. Loner is dansbaar, doordacht én menselijk; een plaat die verrast en blijft hangen. (Simon Arends)