EXCLUSIVE pink Vinyl, housed in a single jacket with printed inner sleeve containing lyrics + a fold-out poster.
ONLY AVAILABLE AT A SELECTED GROUP OF RECORDSTORES/WEBSHOPS WORLDWIDE!
IN NL EXCLUSIEF BIJ CONCERTO & PLATO
Blondshell, een project van de Amerikaanse muzikante Sabrina Teitelbaum, debuteerde twee jaar geleden met een album dat terecht werd bejubeld door de critici. Op het album liet Blondshell af en toe een behoorlijk stevig en gruizig rockgeluid horen, maar de muziek van de Amerikaanse muzikante klonk ook loom en dromerig. Op haar tweede album laat Sabrina Teitelbaum horen dat Blondshell nog veel beter kan. If You Asked For A Picture klinkt mooier dan het debuutalbum en is ook veelzijdiger. De Amerikaanse muzikante heeft zich ontwikkeld als songwriter en is beter gaan zingen. Het debuutalbum maakte Blondshell niet zo groot als verwacht, maar dat moet gaan veranderen met dit uitstekende tweede album, waarop Sabrina Teitelbaum laat horen dat ze behoort tot de grote talenten binnen de indierock. (Erwin Zijleman)
If You Asked For A Picture, the 2nd album from Sabrina Teitelbaum, aka Blondshell, is a no-skips, triumphant record that captures the unresolved process of figuring out who you are, too wise to suggest that it has a definitive answer. The album brims with an urgency, ambition, and devastating potency hinted at on 2023’s self-titled debut–the specificity, self-examination, and nonchalant humour of which turned her into one of the most lauded new artists in recent memory.
[INTERVIEW]
In 2023 debuteerde Sabrina Teitelbaum, ook wel bekend als Blondshell, met haar titelloze album. Het was goudeerlijk, recht-voor-zijn-raap geschreven, met stevige rockgitaren en de energie van een popanthem: een combinatie die meteen indruk maakte in het muzieklandschap. Nu komt Blondshell met een nieuw album, If You Asked For a Picture. Waar haar eerste album floreerde in extremen, biedt dit album juist meer nuance. Op 2 mei verschijnt het nieuwe werk, en wij mochten er alvast met haar over praten. Sabrina kwam hiervoor zelfs langs bij Concerto in Amsterdam!
Dit is de tweede keer dat je samenwerkt met producer Yves Rothman (o.a. Yves Tumor, Eartheater, girl in red, Kim Gordon). Hoe was dat?
Het voelde vertrouwd, want we hebben weer op dezelfde plek opgenomen. Maar het was ook anders: we namen op terwijl ik aan het touren was, dus we werkten in de periodes dat ik even thuis was. Deze keer voelde ik me zekerder en zelfverzekerder, waardoor het op veel vlakken soepeler verliep dan de vorige keer. Tegelijkertijd duurde het langer, omdat het een langer album is, met meer lagen en een complexere productie.
De titel van je nieuwe album verwijst naar het gedicht Dogfish van Mary Oliver. Hoe is deze keuze tot stand gekomen, en wat betekent dit gedicht voor jou?
Ik heb best veel chaos in mijn leven. Ik woon bijvoorbeeld in Los Angeles en dat kan al snel hectisch zijn. Haar [Mary Oliver] gedichten geven me een soort rust die ik normaal gesproken lastig kan vinden. Dogfish raakte me, het gaf me een gevoel van rust én herkenning. Het gaat voor mij over de vraag: hoeveel geef ik prijs aan iemand die ik net ontmoet, en wat houd ik voor mezelf? Niet in het publieke, maar juist in het persoonlijke, met vrienden. Als ik jou morgen ontmoet, hoeveel laat ik dan van mezelf zien? Daar gaat dit album over. Het zijn momentopnames. En ik vind het mooi als luisteraars daar hun eigen betekenis aan geven, los van wat ik misschien bedoeld heb. Daarom hou ik het ook graag open-ended, zo van hier is een kleine snapshot, a little picture.
In een eerder interview vertelde je dat je bij je debuutalbum nummers vaak voor langere tijd liet liggen. Hoe ging dat bij dit tweede album?
Sommige nummers, zoals Thumbtag of Arms, schreef ik al een hele tijd geleden en raakte ik daarna een jaar lang niet meer aan. De eerste paar nummers op het album zijn ook de oudste; het album is bijna chronologisch opgebouwd. Ik wilde het oppakken waar het vorige album eindigde – de opening van dit album sluit daar thematisch en sonisch op aan.
Je teksten zijn vaak heel direct en emotioneel beladen. Hoe voelt het om zulke persoonlijke nummers te zingen? En zit er een verschil in het schrijven, opnemen en daadwerkelijk optreden van deze lyrics?
Schrijven voelt niet zo kwetsbaar, want ik doe dat alleen. Opnemen ook niet echt, maar ik wil tijdens het proces geen meningen horen, behalve of iets wel of niet catchy is. Ik wil niet dat mensen gaan vragen: "Waar gaat dit over?" of "Ben je verdrietig?" Dat voelt kwetsbaar, maar niet extreem. Live optreden is wél heel kwetsbaar, zeker als er mensen in het publiek staan die je kent. Maar ik hou ervan. Juist omdat het moeilijk voor me is om me kwetsbaar op te stellen in het dagelijks leven. Veel dingen doe ik omdat ik ermee heb ingestemd, zoals dit interview. Dat voelt niet kwetsbaar. Maar op een podium staan en écht iets voelen, dat is voor mij bijzonder.
De videoclip van Tits & Ass speelt in op het idee dat “mannen als honden zijn”. Hoe ontstond dat concept?
Ik werkte met iemand samen aan dat idee. Veel van de muziek gaat over ervaringen met mannen, maar ook over het idee van ‘de man’ – hoe je daar als meisje over leert. De metafoor van de hond vond ik mooi: agressief, schattig, onvoorspelbaar. En het leek me gewoon heel leuk om de hele dag met honden op de set te zijn.
Ben je een hondenmens?
Ik ben geobsedeerd met honden! Mijn hond is een Duitse herder, hij heet Chinchilla. Ik mis hem enorm. Helaas kan hij niet mee op tour.
Je nummer What’s Fair gaat over moeder-dochterrelaties. Waarom zijn die volgens jou zo complex?
Die relaties zijn gewoon ingewikkeld. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik stel me voor dat je leven volledig verandert als je die verantwoordelijkheid op je neemt. Sommige mensen zijn er klaar voor, anderen totaal niet en alles daartussen. Niemand doet het perfect, zelfs de beste ouders niet. Mijn eigen situatie heeft me diep geraakt, en ik móést erover schrijven, ook al wilde ik dat eigenlijk niet. Ik geloof niet dat je kunt kiezen wat voor plaat je maakt. Je krijgt gewoon wat je krijgt.
En 23’s a Baby? Wat wil je zeggen over jong ouderschap?
Het gaat niet over mijn eigen ouders. Maar ik vind het belangrijk dat mensen de keuze hebben. Het idee dat je moet willen kinderen krijgen – zeker als je bent opgegroeid als meisje – is zo hardnekkig. En als je dat niet wil, is er ‘iets mis’ met je. Dat idee klopt gewoon niet. Soms berooft jong ouderschap je van je eigen verwachtingen. Het nummer gaat daarover.
Je hebt een tattoo met het getal 23. Heeft dat iets te maken met je nieuwe nummer 23’s a Baby?
Nee, toevallig niet!
Denk je dat moeilijke jeugd en complexe relaties samenhangen?
Ik heb daar jaren therapie voor gehad, dus ja. Je relatie met je ouders is je eerste voorbeeld van liefde, en dat vormt hoe je met anderen omgaat. Het is bijna onmogelijk dat dat géén invloed heeft.
In Model Rocket zing je over bi-erasure. Ervaar je dat ook in je leven als artiest?
Ja, heel erg. Mensen hebben echt een probleem met biseksualiteit. Als ik iets ‘mannelijks’ draag, krijg ik opmerkingen als: "Je bent toch lesbisch, waarom zing je over mannen?" Als ik er vrouwelijk uitzie: "Je zoekt alleen maar aandacht." En als ik een vriend heb, zeggen mensen: "Het is maar een fase." Alles wat ik sociaal ervaar als bi persoon, gebeurt ook in mijn werk. Platforms zoals TikTok kunnen heel positief zijn, maar tegelijkertijd zie je daar massaal bi-fobie. “De vrouw die ik leuk vind is bi, dus ze gaat me vast bedriegen.” Dat soort dingen. Mensen kunnen nou eenmaal slecht omgaan met grijstinten. Dat zie je ook bij artiesten: je bent óf een jonge nieuwkomer, óf een legendarische veteraan. Alles ertussenin verwart mensen. Mensen hebben moeite met naunce.
Over nuance gesproken, wat inspireerde de meer genuanceerde manier van het beschrijven van liefde op dit album?
Het hebben van een gezonde relatie. Toen ik jonger was, heb ik allerlei vormen van liefde meegemaakt: onbeantwoorde liefde, mensen moeten afwijzen, pijnlijke breakups. Nu zit ik in een nieuwe relatie met iemand die écht lief voor me is. Dat is verwarrend. Je denkt: wat is er mis met jou dat je zo aardig bent? Het album zit vol met dat soort vragen.
Waar kijk je naar uit op tour?
Om al die plekken opnieuw te zien en hopelijk wat langer te blijven. Amsterdam raakte me de vorige keer, ook al was ik er maar heel kort. Het mooiste aan artiest zijn is praten met mensen over muziek.
Wat is je favoriete nieuwe track?
Arms. Dat is het derde nummer op de plaat.
Wat hoop je voor de toekomst?
Dat mensen iets uit de plaat halen wat voor hen betekenisvol is. En voor mezelf: Ik wil blijven groeien, platen maken waar ik trots op ben, mensen echt leren begrijpen – en heel veel muziek luisteren die ik mooi vind.
Tracklist:
Side A
1. Thumbtack
2. T&A
3. Arms
4. What's Fair
5. Two Times
6. Event Of A Fire
Side B
1. 23's A Baby
2. Change
3. Toy
4. He Wants Me
5. Man
6. Model Rockets
