WALLEN, MORGAN

Country is terug van nooit helemaal weggeweest. Iedere grote popartiest lijkt ermee te flirten of zelfs volledig in op te gaan. Maar de echte country, inclusief snauwend Southern accent en gitaren die huilen als een stel wolven bij volle maan, kunnen slechts een paar goed maken. Morgan Wallen doet dat met het grootste succes – geen enkele artiest in het genre wordt zoveel beluisterd. Zijn vermogen om de simpelste problematiek van de gewone man om te schrijven tot catchy volksliederen is ongeëvenaard. Dat betekent songs vol flessen whisky, kauwtabak, oude Chevy bakken, nachtelijke escapades langs meerdere matrassen en hier en daar een Bijbelse verwijzingen om de onvermijdelijke MAGA-achterban niet per ongeluk af te stoten. Enige kanttekening: Wallens platen hebben last van dezelfde obesitas als een groot deel van zijn publiek. Noem het typisch Amerikaans, maar more is toch echt less in dit geval. Er staan talloze biscuits op I’m The Problem, maar het is wel een beetje zoeken in deze grove gravy van 37 nummers. Ach, als dat het enige is? (Stef Mul)

Volkskrant recensie / Robert van Gijssel
Hij heeft niets te bewijzen. Morgan Wallen is de best beluisterde countryzanger sinds mensenheugenis en zelfs een van de grootste popsterren van de Verenigde Staten. Waarom komt hij dan toch met een uit zijn voegen barstend album, ramvol met liedjes, 37 stuks, en een idiote speelduur van twee uur. Wat zit er achter die geldingsdrang?
Pure luxe voor de fans, zou je misschien denken, maar dat is het toch niet. Want juist door die eindeloze stroom aan liedjes, van elk zo’n drie minuten, valt op hoe weinig variatie Wallen in zijn werk legt. Als je ze met een stopwatch zou beluisteren, zou je zien hoe steeds na pak ’m beet 40 seconden het refreintje opkomt – en daarna, we geven het toe, nog lang tussen de oren blijft hangen.

Zijn stem is consistent knauwerig, of hij nu zingt op een wat zouteloze hiphopbeat met donkere bassen of naast die tokkelende gitaar, die keurig rond zijn woorden danst. Of liever nog: bij deze twee toch vrij uiteenlopende stijlvormen, dwars door elkaar. Morgan Wallen en zijn team songwriters maken country die net zo pop is als die van de vroege Taylor Swift. Daar kun je dus groot mee worden.

Weerbarstig imago
Tot zover de bedenkingen, want op I’m the Problem staan wel een paar prima liedjes. Wallen heeft in de VS een wat weerbarstig imago, van een jongen die weinig opheeft met politiek correct denkwerk en zich in een dronken bui ook bijzonder foute opmerkingen permitteert. Hij koketteert nog net niet met Trump, maar wel met de gewone man die na het werk te veel zuipt en stomme dingen doet.

In zijn liedjes komen zijn uitspattingen voorbij, naast veel mislukte liefdes. Maar zijn teksten zijn behalve openhartig ook gevat. In Superman zingt hij niet over hoe geweldig hij is, maar over die lege flessen Bourbon waarover hij struikelt als hij uit zijn bed stapt. ‘I try to hide my falling short/ But you’re gonna see/ Now and then that bottle’s my kryptonite/ Brings a man of steel down to his knees.’ We komen slechtere songteksten tegen, in de mainstream country.

Als hij over vrouwen zingt, doet hij dat als een redneck die óók heel veel van auto’s houdt. ‘If you’re gonna love a woman/ You got to love her like a Chevy, buddy/ Steady like a rock.’ Op de een of andere manier heeft zijn lompigheid ook een woest aantrekkelijk randje.

In het sinistere slotlied I’m a Little Crazy zingt hij over de angstaanjagende staat van de wereld: ‘I’m screaming at a TV that ain’t got no ears/ On anti-depressants and lukewarm beers/ And I do it every night, but the news don’t change/ Guess I’m a little crazy, but the world’s insane.’ Had Wallen alleen zijn sterkste songs in een album gevat, dan was dat een uitmuntende countrypopplaat geweest.