INSTORE IN CONCERTO
Min Taka komt haar nieuwe EP vieren met een optreden en signeersessie, wees erbij!
Vrijdag 18 juli | Aanvang 16:30 | Toegang is gratis, graag even aanmelden via
deze link
Een absolute hidden gem: de Turkse (Nederland-based) Min Taka. De conservatoriumartiest volgt haar succesvolle Popronde-tour van afgelopen jaar op met deze nieuwe EP: een showcase van al haar kwaliteiten. Van bubble grunge tot pixiepop, zegt ze zelf. Een jazzy laid-back liedje als eYeSiGht wisselt ze moeiteloos af met een fuzzy indierocktrack als Boston. En wat dacht je van Pyramid: op het eerste oog een atmosferisch popliedje, vervolgens luide, grungy gitaren, en uiteindelijk ontvouwt het als een clubby hyperpopbanger. Van kwetsbaar en zacht naar elektronische commotie, Min Taka kan het allemaal. (Daan van Eck)
INTERVIEW
Tussen twee werelden in, zowel geografisch als muzikaal: dat is waar de muziek van Min Taka – artiestennaam van de Turkse Yasemin – zich begeeft. Opgroeien in Istanbul, studeren in Rotterdam, schrijven in het Turks én het Engels, met invloeden die reiken van indiepop tot drum-’n-bass. Als Min Taka maakt ze muziek die zich moeilijk in één genre laat vatten – en juist daarin schuilt haar kracht. Haar nieuwste EP I Think We Should Just Move In Together, de eerste op vinyl, is een galavoorstelling van haar multi-talent. De recensie lees je elders in dit nummer; maar we gingen ook met Yasemin in gesprek.(Door: Stef Mul)
“Ik ben opgegroeid in Istanbul,” vertelt Yasemin, “en ben daar ook met dit project begonnen. In 2021 bracht ik mijn eerste nummers uit, toen nog volledig in het Turks.” De kiem van het project werd echter gelegd in Nederland, waar ze voor de coronapandemie aan haar studie aan Codarts in Rotterdam begon. Toen de pandemie uitbrak, vertrok ze tijdelijk terug naar Istanbul, waar ze de tijd vond om haar soloproject te starten. Na twee jaar keerde ze terug naar Rotterdam om haar studie af te ronden, een stap die in eerste instantie meer noodzaak was dan keuze. “Mijn ouders zeiden: ‘Ga alsjeblieft je studie afmaken.’ Teruggaan voelde als weer helemaal opnieuw beginnen – in Istanbul had ik al een netwerk opgebouwd, een klein publiek. Maar nu ben ik blij dat ik gebleven ben. Economisch is het in Turkije op dit moment heel moeilijk, en hier in Nederland kan ik mijn carrière beter opbouwen.”
Tussen talen en scenes
De terugkeer naar Nederland bracht ook een taalverschuiving in haar muziek teweeg. “Mijn eerste optredens hier waren nog volledig in het Turks. Dat vond ik spannend, want ik dacht: begrijpen mensen me wel? Maar het bleek juist bevrijdend. Muziek is echt een universele taal, hoe cliché dat ook klinkt.” Door haar omgeving, studie en publiek begon ze ook meer in het Engels te schrijven – al betekent dat zeker niet dat het Turks verdwijnt. “De EP die ik nu uitbreng is volledig in het Engels, maar ik wil blijven wisselen. Er is ook hier veel waardering voor mijn Turkse werk.” Ook op het podium blijkt taal geen barrière. “Mijn muziek is tekstgericht, dus ik dacht eerst: misschien gaat er te veel verloren. Maar het publiek voelt het evengoed aan. Mijn stijl is ook niet traditionele, folky Turkse muziek – het zit meer in indie, pop en grunge. Dat begrijpen mensen, ongeacht de taal.”
Van Istanbul naar Nederland: verschillende muziekscenes
De muziekscene in Istanbul verschilt duidelijk van die in Nederland. “In Istanbul speelde ik ook in andere bands en was ik echt onderdeel van de indiepopscene. De muziekindustrie is daar gigantisch – vooral de mainstream pop- en folksector – maar tegelijkertijd is er een groeiende undergroundscene, van elektronische muziek tot alternatieve indie.” Toch wordt het middenkader steeds kleiner. “De kloof tussen de mainstream en de underground wordt groter, wat het moeilijk maakt voor artiesten om door te groeien.” In Nederland ervaart ze het als overzichtelijker. “Het is een kleiner land, maar daardoor zijn er duidelijke stappen. Je begint met kleine optredens, dan bijvoorbeeld Popronde – dat was voor mij een geweldige introductie in de Nederlandse scene. Die structuur geeft houvast.”
Een muzikale mengvorm
Min Taka is moeilijk in een hokje te plaatsen – iets wat ze zelf omarmt. “Toen ik begon, wist ik niet precies wat mijn genre was. Elk nummer is als een mini-soundtrack; ik zie het voor me als een filmscène.” Die cinematografische benadering maakt dat haar nummers qua sfeer en stijl kunnen verschillen, maar altijd verbonden blijven door haar stem en visie. “Ik heb een achtergrond in jazz, heb musical gedaan, schreef singer-songwriterliedjes, en raakte geïnspireerd door elektronische muziek. Alles waar ik van hou, neem ik mee. Het risico is dat het een soort soep wordt, maar live voelt het altijd als een geheel. De essentie ben ik, dat houdt alles bij elkaar.”
Voor haar nieuwe EP werkte ze nauw samen met bandleden Rotem (synths) en Aspasia (bas). “We hebben meer analoge instrumenten gebruikt: akoestische gitaren, live drums, vervormde gitaren. Dat had ik eerder nog niet gedaan. De productie is minder bedroom pop en meer ‘band’-achtig, maar we namen nog steeds bijna alles thuis op – behalve de drums, die zijn in een studio opgenomen.”
De geboorte van Min Taka
De artiestennaam Min Taka verwijst naar het verhaal van verdwenen, mythische planeet, een plek met een bevolking die zich ontheemd weet en nu een tweede bestaan leven op onze aardbol. Een bewuste keuze? “Eigenlijk kwam het toevallig op mijn pad. Ik zat tussen mijn twee landen in, wist niet goed waar ik hoorde, en Mintaka voelde als een passend symbool voor dat ontheemde gevoel.” Hoewel het idee van Min Taka spiritueel klinkt, blijft Yasemin nuchter. “Ik zag online video's zoals ‘Hoe weet je of je Mintakaans bent?’ – daar wil ik ver van blijven. Maar als concept is het een speeltuin voor mijn visuals en verhalen. Misschien dat ik er ooit een conceptalbum van maak, maar dan wel op mijn manier.”
Fantasie versus realiteit
Waar haar vroege werk vooral introspectief was, verlegt Min Taka zich dan ook steeds meer naar verhalende en fantasierijke liedjes. “Ik was op een gegeven moment wel klaar met mijn eigen innerlijke wereld. Nu verzin ik ook dingen – het blijft wel over mij gaan, maar ik gebruik fictieve situaties.” Zo speelt het nummer Pyramid met spirituele thema’s en zelfspot. “Het begon als een spiritueel nummer, maar werd uiteindelijk ook een kritiek op het hele ‘ik ben zo helend en spiritueel’-idee. In de videoclip verkoop ik een soort pyramidespel, een knipoog naar hoe mensen zichzelf verliezen in die wereld. Ik maak mezelf daar ook onderdeel van – ik ben er zelf ooit in meegegaan.”
Van perfectionisme tot protest
Op een andere track kaart ze uitstelgedrag en perfectionisme aan. “Elke keer als ik iets nieuws wil doen, wil ik er meteen goed in zijn. Als dat niet lukt, haak ik af. Dat perfectionisme zit me soms in de weg, en daar gaat het nummer over. Maar ook: het hoeft niet allemaal zwaar te zijn. Deze EP laat ik de zwaarte wat los, ik wil ook plezier maken.” Dat betekent niet dat Min Taka zich afsluit voor de realiteit. Integendeel. “Wat er nu in Turkije gebeurt, raakt me diep. Mijn familie woont daar. Het is moeilijk om ver weg te zijn terwijl er zoveel gaande is – protesten, economische onrust. Tijdens shows probeer ik erover te praten, bewustzijn te creëren. Ook al zitten mensen er niet altijd op te wachten, ik wil mijn stem gebruiken.” Ze schreef eerder al een protestsong in het Turks en probeert met elk optreden haar platform in te zetten. “Vanuit hier is dat het minste wat ik kan doen.”
Wat zit er na een jaar vol hoogtepunten aan te komen voor Min Taka? “We spelen twee headliner shows: op 27 juni in Paradiso en op 5 juli in B11, Rotterdam. Paradiso is echt een mijlpaal.” En daarna? “De zomer zit vol shows. Daarna wil ik naar het buitenland – terug naar Istanbul en Ankara, hopelijk ook naar het Verenigd Koninkrijk. Veel van mijn invloeden komen uit de UK, dus ik ben benieuwd hoe het publiek daar reageert. Ondertussen werk ik aan nieuw materiaal, maar ik laat het rustig op me afkomen.” En Yasemin zelf? “Ik wil muziek blijven maken, maar ook mezelf herontdekken als mens. Muziek is geweldig, maar als het je werk wordt, slokt het alles op. Dus ik hoop ook tijd te vinden voor andere dingen. Maar helemaal loslaten zal ik het nooit – daarvoor is het veel te leuk.”
