Als Jan de Campenaere in 1999 solo gaat, na in diverse bands in België te hebben gespeeld, noemt hij zich Venus In Flames. Hij wordt geselecteerd door Studio Brussel voor een festival met beginnend talent. Een jaar later doet hij mee aan Humo's Rock Rally en wint brons. Publiek en pers zijn enthousiast en de muziek wordt gezien als openbaring voor fans van Elliott Smith, Nick Drake, Jeff Buckley en Neil Young.
Hij toert als support van Simple Minds, Elbow en Counting Crows en daarna als hoofdact door Duitsland en Zwitserland. Daarnaast intieme club-toernees en ook festivals.
De liedjes gaan over de liefde en worden gedragen door de breekbare stem, ergens tussen Elliott Smith en Neil Young.
Twee albums verschijnen, opgenomen in studio's gemastered in Abbey Road en New York. Voor dit derde wil hij een andere en bijzondere lokatie. Een leegstaande kerk is de oplossing en door de produktie in eigen hand te houden, wordt optimale intimiteit bereikt.
De songs zijn minimaal, opgebouwd rond stem en gitaar en ingekleurd door Belgische topmuzikanten als Neeka alias Ilse Govaerts, die met haar stemgeluid voor een mooi accent zorgt. Verder horen we Tim Coenen, van Admiral Freebee en The Go Find op drums en gitaar, Maarten Standaert, van Novastar en Gabriel Rios, op bas, Bart Maris, bekend van dEUS en Flat Earth Society op trompet en Nicolaas Willems, o.a. Arid en Stash op toetsen.
Na twee meer geperfektioneerde albums gaat Venus In Flames terug naar de basis. Met een prachtig resultaat, dat weer voor veel lovende kritieken gaat zorgen.
