CELESTE

Een tweede album is altijd lastig. Zeker na een doorbraak zoals die van Celeste. Een paar jaar geleden hing haar aanwezigheid als one to watch boven de muziekindustrie, tot ze prijzen binnensleepte waar de meeste nieuwe artiesten alleen maar van kunnen dromen: Brits Rising Star en BBC's Sound of 2020-overwinningen, een Mercury Prize-nominatie voor haar debuutalbum Not Your Muse uit 2021, nominaties voor een Academy Award en een Golden Globe in 2021. Voor elke artiest komt de druk om een album te maken dat ronduit spectaculair is van alle kanten – fans, critici en platenlabelbazen. Toch, toen Celeste zich ten doel stelde om "de beste nummers die ik ooit geschreven heb" te schrijven voor haar nieuwe album ‘Woman Of Faces’, werd dat vuur niet aangewakkerd door de behoefte om zichzelf te bewijzen aan de industrie. Het kwam voort uit iets diepers: de langzame afbrokkeling van een romantische relatie, en haar vastberadenheid om aan de andere kant triomfantelijk tevoorschijn te komen. Het resultaat is een album dat, ja, geboren is uit pijn, maar ook een standvastige veerkracht toont om vooruit te blijven gaan, zelfs toen alles uit elkaar leek te vallen. Muzikaal is ‘Woman Of Faces’, indrukwekkend, intiem en vol vocale krachtpatserij, zonder dat het opschepperij wordt. Van one to watch is Celeste verworden tot someone you can’t ignore.